Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Λευκός καπνός, άνοιγμα του δρόμου για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, προσωρινή συμφωνία, με παράλληλο άγχος για την συνέχεια σε ότι αφορά τις νέες περικοπές και λιτότητα. Η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει όσο θέλει για τις κατά περίπτωση συμφωνίες, το πρόβλημα, όμως, δεν φαίνεται να σταματά εδώ. Και γίνεται όλο και εντονότερο διότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί στους πολίτες πως παύουν οι στερήσεις.

Τουναντίον, σύμφωνα με τις πληροφορίες, η κυβέρνηση που θα προκύψει στις επόμενες εκλογές, θα κληθεί να λάβει νέα μέτρα παρά την διθυραμβική ρητορική του παρόντος. Στόχος αυτή την φορά, το 3,5% πλεόνασμα μέχρι το 2020. Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Μα με τις μεταρρυθμίσεις. Τι θα περιέχουν αυτές; Νέες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις. Με λίγα λόγια: λευκός καπνός μπορεί να υψώθηκε το πρόβλημα, όμως, παραμένει ως έχει. Ο λογαριασμός της κυβέρνησης φθάνει στα 12,5 δισ. ευρώ, δηλώνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στηλιτεύοντας την συμφωνία με τους δανειστές. Ο λογαριασμός της κυβέρνησής του, ήθελα να ξέρω, πόσο θα φτάσει από την στιγμή που θα κληθεί να αναλάβει τα ηνία της χώρας; Και η ιστορία έχει μέλλον.

Ευρωπαϊκοί κύκλοι και τύπος επισημαίνουν πως η Ελλάδα θα αναγκαστεί να πάρει και πρόσθετα μέτρα λιτότητας τα έτη 2019 και 2020. Μέχρι τότε, ας αναλογιστεί κανείς ποιοι θα έχουν απομείνει ζωντανοί από αυτή την λαίλαπα. Η χαριστική βολή που θα δοθεί εκείνα τα χρόνια, όχι απλά θα υπερκεράσει τα υποτιθέμενα πλεονάσματα, αλλά θα βυθίσει περαιτέρω στην κρίση την χώρα. Με νέες περικοπές, όποια κυβέρνηση και να είναι στην εξουσία, δεν θα τη γλιτώσει. Ήδη τώρα οι πολίτες έχουν αποκάμει και δεν βρίσκουν πια την παραμικρή διέξοδο. Χαίρεται λοιπόν, η κυβέρνηση για ποιο πράγμα; Για την ολοκλήρωση της β΄ αξιολόγησης; Και λοιπόν; Ποιοι θα ωφεληθούν στο τέλος από μια τέτοια παρατεταμένη λιτότητα; Ποιοι θα αντέξουν και πώς την οικονομική πίεση;

Η κυβέρνηση τα βλέπει όλα θετικά. Θεωρεί πως μετά από 2 χρόνια πάλης και αγώνα, έβαλε την χώρα σε αναπτυξιακή πορεία. Πλανώνται οικτρά και μάλλον θεωρούν τους πολίτες αφελείς. «Έχουμε μια συνολική συμφωνία που δεν επιχειρεί να θάψει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αλλά που προσφέρει έναν καθαρό δρόμο», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξης Χαρίτσης. Ποιος είναι, όμως, αυτός ο «καθαρός» δρόμος; Ποια πορεία ακολουθείται, ώστε να φτάνει κανείς να εγγυάται ευθαρσώς πως τα προβλήματα δεν θα κρύβονται και πως όλα θα είναι προς διαβούλευση;

Οι δηλώσεις αυτές το μόνο που κάνουν, είναι να απογοητεύουν περαιτέρω τον πολίτη που βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται.  Η αγορά που ερήμωσε, τα μαγαζιά που κλείνουν το ένα μετά το άλλο και οι στρατιές των ανέργων που δεν λένε να μειωθούν στο παραμικρό, θα εξακολουθούν να είναι ο οδηγός ετούτης της παρατεταμένης κρίσης.

Χρήμα δεν πέφτει στην αγορά, οι μισθοί έχουν φτάσει στα χαμηλότερα επίπεδα, την ίδια στιγμή που η ακρίβεια δεν μειώνεται και οι «ευέλικτες» μορφές εργασίας είναι κάτι σαν θεσμός. Ποιος λευκός καπνός, λοιπόν, ποια θετικά μηνύματα από τις συνεχείς συναντήσεις και συνομιλίες; Ας το καταλάβουν μια και καλή όλοι τους: όσο δεν ενισχύουν οικονομικά τον πολίτη, επιστρέφοντάς του τα χρωστούμενα, όσο δεν τον προτρέπουν να καταναλώσει φθηνά προϊόντα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν, η κρίση θα παραμένει ως έχει, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Επειδή, όμως, έρχονται τα χειρότερα τα δύο τρία  επόμενα  χρόνια, επειδή ούτε οι εκλογές θα επηρεάσουν θετικά παρά μόνον την συνέχιση της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, η κατάσταση θα επιδεινωθεί.

Ας αφήσουν λοιπόν, τους διθυράμβους και τους παλληκαρισμούς. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ας αναλογιστούν τις ευθύνες που έχουν. Πάνω απ' όλα, όμως, ας πάψουν να εμπαίζουν με την «αξιολόγηση» τον ήδη πολλαπλώς ταλαιπωρημένο λαό που ψάχνει μάταια να βρει θετικά στο εκάστοτε πλεόνασμα, καθώς η τσέπη του έχει αδειάσει οριστικά.