Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Περιχαρής ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται τους διάφορους κριτές της οικονομικής κατάστασης της χώρας, με περίσσιο θάρρος και αισιοδοξία. Πιστεύοντας ότι όλα είναι ζήτημα χρόνου εις ότι αφορά την ανάπτυξη και με τον αέρα του διεκδικητή των όποιων ελαφρύνσεων αναφορικά με τις περικοπές και την λιτότητα, ο Αλέξης Τσίπρας πορεύεται με βάση το πλεόνασμα που επιδεικνύεται ως μεγάλη επιτυχία.

Ως επίτευγμα παρουσιάζεται επίσης, η ελαφρά πτώση της ανεργίας, που, όμως, δεν μεταφράζεται σε αύξηση των θέσεων εργασίας. Τουναντίον, η μείωση αυτή έχει να κάνει μονάχα με την περιστασιακή εργασία και την ημιαπασχόληση στην καλύτερη των περιπτώσεων, λαμβανομένου υπόψιν του τεράστιου ποσοστού αδήλωτης και μαύρης εργασίας. Η κυβέρνηση δεν θεωρεί πως η κατάσταση εξακολουθεί να είναι η ίδια για τον απλό λόγο ότι και οι Κινέζοι ενδιαφέρονται για επενδύσεις και οι Ρώσοι - τα κρυφά μπαλαντέρ και οι άσσοι στο μανίκι. Όμως όλοι αυτοί που εμφανίζονται ως υποψήφιοι επενδυτές σε καμία περίπτωση δεν θα δώσουν τόσο εύκολα τα χρήματά τους. Οι αξιώσεις θα είναι μεγάλες και οι απαιτήσεις για την χαμηλής αμοιβής απασχόληση το ίδιο. Αυτό δεν λαμβάνεται καν υπόψιν στους κυβερνητικούς κύκλους. Σου λέει, «δουλειά να υπάρχει και ας είναι ότι να' ναι». Στον κόσμο να φαίνεται ότι κάτι αλλάζει και ας είναι ψίχουλα αυτά που μοιράζουν.

Αυτό που πάνω απ΄ όλα ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να επιδεικνύεται έργο οποιασδήποτε μορφής. Οι εργαζόμενοι όμως θα βρεθούν και πάλι με την πλάτη στον τοίχο. Δεν θα υπάρξουν ποτέ τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυτά τα δικαιώματα κατακρεουργήθηκαν από τις εκβιαστές ατομικές συμβάσεις, την χαρά του εργοδότη. Δεν θα μπορέσουν ξανά οι εργαζόμενοι να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους, θα είναι για μια ακόμη χρονιά εκτεθειμένοι στις διαθέσεις των κανονιστικών διατάξεων της τρόικα. Αυτή η εποχή λανσάρεται από την κυβέρνηση  βέβαια ως καλύτερη  σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ως μεταβατική για την ανάπτυξη. Είναι όμως, έτσι; Και αν υπάρχει όντως κάποιας μορφής ανάπτυξη, αυτό γιατί δεν φαίνεται στην αγορά; Γιατί τα τεφτέρια πάνε και έρχονται; Γιατί ολόκληρες γειτονιές ασθμαίνουν υπό το βάρος της σκληρής λιτότητας, μια λιτότητα που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν εφαρμόζει; Και τελικά, πώς συμβιβάζεται να έχει γεμίσει ο τόπος - από εφορία μέχρι ΔΕΗ και από τράπεζες μέχρι ΕΥΔΑΠ με διακανονισμούς χρεών που ακόμη και αυτές δεν είναι δυνατό να πληρωθούν;

Τα κακόγουστα αστεία με την ανάπτυξη έχουν εξαντλήσει την υπομονή των πολιτών και αυτό το συναντά κανείς καθημερινά. Ο πρωθυπουργός, όμως, δεν ξεχνά τα ταξίδια, δεν παραδέχεται ότι υπάρχει τεράστια φτώχεια και αν αυτό κάποτε γίνεται, εξυπηρετεί τις προεκλογικές εξαγγελίες. Εν ολίγοις: ζούμε σε μια χώρα όπου το να μιλά κανείς για ανάπτυξη αποτελεί επιεικώς πρόκληση και προσβολή. Οι πολίτες δεν υποφέρουν μόνο και δεν χρειάζονται την επιβεβαίωση από τα κυβερνητικά χείλη, πόσο μάλλον τις ρήσεις περί εξόδου από την κρίση. Πάραυτα ο Αλέξης Τσίπρας συναντάται με την Λαγκάρντ, με τον αέρα του νικητή στο εσωτερικό της χώρας του, καθώς θεωρεί ότι  έχει διασφαλίσει την αποφυγή περαιτέρω διαμαρτυριών. Είναι ένα κατόρθωμα και αυτό δεν αμφισβητείται είναι ένα επίτευγμα τον έβδομο χρόνο της κρίσης. Πέραν τούτου, όμως, τίποτε άλλο. Η μάχη για τα κόμματα έχει οριστικά χαθεί, όταν ένας στους δύο πολίτες τα καθιστά υπεύθυνα για την κατάντια της χώρας.

Ας κάνει, λοιπόν, όσα ταξίδια θέλει ο πρωθυπουργός, η μνήμη των πολιτών δεν έχει ακόμη σβήσει. Ας επισκέπτεται κάθε λίγο και λιγάκι τους πιστωτές και ας σιγοψιθυρίζει πως υπάρχει ανάπτυξη. Αυτό δεν υφίσταται στο παραμικρό. Αυτό που υπάρχει, είναι διαλυμένα νοικοκυριά και τεράστια ανεργία στους νέους. Αυτό που αν ελάμβανε υπόψιν του, στα ταξίδια και τις συναντήσεις που θα έκανε, θα έπρεπε να τρίζει τα δόντια και όχι να ανταλλάσσει χαμόγελα. Τουλάχιστον τότε θα δικαιολογούσε έστω και τυπικά - την παραμονή του στην εξουσία.