Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μιας και τα μεγάλα μυαλά, μας άφησαν χρόνους, το μόνο που κάνουμε είναι να απορούμε τι είναι αυτό που συγκινεί πια τη νεολαία σε ότι αφορά τα προτάγματα, για μια νέα κοινωνία και αν τελικά υφίσταται αυτό. Οι αφορμές εξακολουθούν να είναι πολλές, με την οικονομική κρίση προεξάρχουσα  να δίνει το σύνθημα για περισσότερη σκέψη αλλά πάνω απ' όλα πράξη. Όμως, η πράξη αυτή δεν έρχεται. Το αντίθετο: διαπιστώνοντας κανείς με ευκολία ότι τα συνδικάτα ελέγχονται, και ως εκ τούτου ακόμη και οι στοιχειώδεις απεργίες για κλαδικά αιτήματα είναι καθοδηγούμενες, το μόνο που ανακαλύπτει ως καινούργιο είναι το πόσα και ποια αγαθά θα ήθελε να καταναλώσει, με το πρόσχημα ότι η στέρηση γεννά μεγάλη επιθυμία.

Εκεί λοιπόν, γίνεται η θλιβερή διαπίστωση ότι η φτώχεια κάνει τον καθένα να θέλει να πλουτίσει σε ατομικό επίπεδο και με αυτό τον τρόπο να ξεφύγει από την μιζέρια. Για τον λόγο αυτό, όταν έχει τζακπότ στο τζόκερ ή το λόττο, βλέπει κανείς τις ουρές που σχηματίζονται, αντί να διεκδικήσει ο καθένας τον αέρα που δικαιούται. Κέρδος για την μαζική παραγωγή βλακείας είναι όλο τούτο αλλά πάνω απ' όλα κυριαρχία του συστήματος επιβολής φαιδρών αξιών, αν το χρήμα θα μπορούσε ποτέ να αποκληθεί αξία.

Σε τούτη την Ελλάδα, όπου δεν επαρκούν όλες αυτές οι πολιτικές λιτότητας για να κάνουν τους πολίτες να ενεργοποιηθούν, στην χώρα όπου κανένα παράδειγμα αρχαίου πολιτισμού αλλά και υπεράσπισης της Δημοκρατίας δεν είναι ικανό να πείσει κανέναν ότι η στόχευση πρέπει να είναι αλλού, σε αυτόν ακριβώς τον τόπο διαδραματίζεται η νέα τραγωδία, με συμμέτοχους εκατομμύρια πολίτες που στην ουσία δεν επιθυμούν να αλλάξουν. Αντίθετα, η ρουτίνα της φτωχοποίησης γίνεται η ειδοποιός διαφορά με τους υπόλοιπους ευρωπαίους όχι γιατί δεν υπάρχει καν η δυνατότητα κατανάλωσης, αλλά επειδή το μέτρο έχει χαθεί στην επιθυμία.

Όπως προανέφερα, για πολλούς ευτυχία σημαίνει κέρδη και πλούτη, ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από την κρίση. Δεν αφορά κάποιους το τι γίνεται με το «εμείς», αν θα έπρεπε οι πολίτες να στραφούν σε συλλογικές μορφές δράσης όχι για να πλουτίσουν, αλλά για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Για πολλούς το «εγώ» και η ικανοποίησή του, η απόκτηση μεγάλου μισθού, η ευτυχία της οικογένειάς τους, η υγεία τους και τα ταξίδια αποτελεί μοναδικό όραμα και επιθυμία σε τούτη εδώ την πραγματικά αδιέξοδη εποχή. Κάνοντας, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις, αναπολούμε τα χαμένα μυαλά που είπα στην αρχή, τις αξίες και τα ιδανικά, τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, την νοηματοδότηση της ίδιας της ζωής.

Η πορεία του κόσμου είναι προκαθορισμένη και άμεσα εξαρτώμενη από το ποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία. Αν παραδοσιακά ο αριστερός πρέπει να εξεγερθεί, στην κυβέρνηση πρέπει να είναι η δεξιά. Αν η αριστερά είναι στην εξουσία, ακόμη και το πλέον χυδαίο μέτρο λιτότητας εκλαμβάνεται ως αναγκαίο κακό και ως δια μαγείας  αντιδράσεις δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει ψεκασμός λοιπόν, μην ανησυχείτε. Είναι η ίδια η τακτική των εξουσιών, να αλλάζουν χρώμα και με τις ίδιες πολιτικές άλλοτε να προκαλούν ξεσηκωμό και άλλοτε σιωπή. Δεν πρέπει να περιμένει λοιπόν, κανείς να ακολουθήσουν αυτοί οι πολίτες, που αποτελούν τις στρατιές των κομμάτων, έναν άλλο δρόμο, μια άλλη πόρευση.

Οι πολίτες αλλάζουν στην πορεία και είναι οι ίδιοι που άλλοτε επικροτούν χούντες και άλλοτε φιλελεύθερες ολιγαρχίες. Στην Ελλάδα, αυτό είναι κανόνας τα μεταπολεμικά ιδίως χρόνια, όταν άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και τα κομματικά φρονήματα προκαλούσαν ίδιες και απαράλλακτες πρόσκαιρες αλλαγές. Αποτέλεσμα, όλοι να βράζουν στο ίδιο καζάνι που τοποθέτησαν οι εξουσίες που κυβέρνησαν τον τόπο.

Η στόχευση λοιπόν, είναι για πολλούς το χαμένο όνειρο του εύκολου πλουτισμού, η εποχή των Ολυμπιακών αγώνων, τα εορτοδάνεια, η αλόγιστη προσφορά πιστωτικών κρατών και πολλά άλλα. Λυπηρό αλλά πραγματικό. Φαινόμενο έντονο και πάνω απ' όλα υπαρκτό, όταν τα μεγάλα μυαλά απουσιάζουν και μαζί με αυτά η όποια επιθυμία για νέα κοινωνικά προτάγματα.