Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Περίεργη κρίνει, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Μισέλ Σαπέν την στάση του ΔΝΤ που ζητά από την αντιπολίτευση να δώσει διαβεβαιώσεις πάνω στο ποια θα είναι η θέση της μετά το 2019, την περίοδο που ξεπερνά, δηλαδή, τη θητεία αυτής της κυβέρνησης. 

Γιατί, όμως, φαίνεται περίεργη - ειδικά σε ένα τέτοιο πρόσωπο η ανάμιξη με αυτούς τους όρους του ΔΝΤ; Μήπως του φαίνονται εκβιαστικοί; Αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη έμμεση απειλή σε περίπτωση μη εφαρμογής νέων μέτρων λιτότητας, καθώς η αντιπολίτευση κατηγορεί ήδη την κυβέρνηση για παρατεταμένη λιτότητα που λογικά αν αυτή έρθει στην εξουσία  στις επόμενες εκλογές προφανώς δεν θα εφαρμόσει.

Γιατί, μήπως οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί δεν θέλουν να έχουν μια κυβέρνηση στην Ελλάδα ανά πάσα στιγμή έτοιμη να επιβάλλει και νέα μέτρα λιτότητας; Γιατί εμπαίζουν έτσι τον ελληνικό λαό; Γιατί κάποιοι από τους ευρωπαίους αξιωματούχους θέλουν να φαίνονται «καλοί» στην όλη ιστορία των μνημονίων και άλλοι «κακοί»; Φαίνεται πως αυτό είναι το παιχνίδι. Κάποιοι παριστάνουν τους φιλικά διακείμενους στο ελληνικό δράμα και κάποιοι άλλοι θέλουν να κρατούν το μαστίγιο.

Αυτό προφανώς προκαλεί δυσανάλογα συναισθήματα στους Έλληνες πολίτες που ακόμη πιστεύουν πως μόνο το ΔΝΤ είναι το πρόβλημα και πως οι ευρωπαίοι ηγέτες και η ΕΚΤ θέλουν το καλό της χώρας. Τι άλλο θα δούμε ακόμη... Πόσα παιχνίδια θα στηθούν στις πλάτες του ελληνικού λαού, πόσες ακόμη εκλογικές αναμετρήσεις θα αποδείξουν πως αρκετοί ακόμη ανοίγουν τα στόματά τους σα χάνοι και χάφτουν τις απείρου κάλλους ρήσεις περί ανάπτυξης μέσω μνημονίων και λιτότητας;

Και όμως, η ιστορία έχει ακόμη δρόμο. Αναμένονται και άλλες τέτοιες δηλώσεις που αν μη τι άλλο προβάλλονται δεόντως από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ στην προσπάθεια να πειστούν οι πολίτες πως έχουμε συμμάχους στο εξωτερικό. Σύμμαχοι, όμως, του πολίτη δεν υπάρχουν. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς ότι γίνεται είναι ένα αλισβερίσι σε υπουργικό επίπεδο αλλά και επίπεδο πρωθυπουργών που κάνουν μπαλάκι το ελληνικό ζήτημα όπως και όποτε τους συμφέρει.

Οι δηλώσεις λοιπόν, Σαπέν δεν εκπλήσσουν, ούτε αιφνιδιάζουν. Είναι ένα ακόμη διαπραγματευτικό τρυκ και τέχνασμα. Δεν θα πάψει να είναι συνολικά περίεργη η αξίωση ΔΝΤ και ΕΚΤ για συνέχιση της λιτότητας για τον απλό λόγο του ότι πρέπει να εμπεδώσουν οι ευρωπαίοι πολίτες στο σύνολό τους το νέο δόγμα που θα επικρατεί εφεξής: Περικοπές, δαπάνες και κατάργηση κατακτημένων από χρόνια εργασιακών δικαιωμάτων σε αυτή ακριβώς την Ευρώπη όπου δόθηκαν σκληρές μάχες όπως και σε όλον το Δυτικό κόσμο για να υπάρχουν μέχρι σήμερα κοινωνικές ελευθερίες σε όλα τα επίπεδα. Οι εποχές όμως, άλλαξαν άρδην και όσοι είχαν προειδοποιήσει από καιρό για την κατάργηση των πάσης φύσεως δικαιωμάτων, φαίνεται να δικαιώνονται.  Και δεν είναι μόνο στα εργασιακά το πρόβλημα αλλά και στην παρακολούθηση των πολιτών, στην επιτήρηση των δραστηριοτήτων τους. Το μήνυμα είναι σαφές: η παραμικρή κίνηση αντίδρασης θα ταυτίζεται μέχρι και με την τρομοκρατία. Ελεύθεροι είναι μόνοι αυτοί που τους έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα να χειρίζονται τις εθνικές υποθέσεις ερήμην του λαού.

Ελεύθερος και μη κατακριτέος είναι ο κάθε «καλός» Σαπέν ή «κακός» Σόιμπλε. Την δε αντίσταση στον φασισμό την κάνει η συντηρητική Μέρκελ, για παράδειγμα - εκεί φτάσαμε - αυτή που «μεριμνά» για τους πρόσφυγες. Πώς να μην είναι λοιπόν κανείς καχύποπτος, όταν βιώνει μια εποχή χωρίς αξίες και ιδανικά αλλά πάνω απ' όλα χωρίς λογική;

Πώς να μην φαίνονται οι ρήσεις του κάθε Σαπέν μέρος ενός συνολικού σχεδίου για την σκηνοθετημένη ευρωπαϊκή κρίση; Όλα, όμως, έχουν το τίμημά τους. Οι πολίτες έχουν απωλέσει βασικά δικαιώματα και οι ηγέτες του μετρίου βεληνεκούς έχουν μεγάλο χώρο δράσης. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και το εθνικιστικό παραλήρημα εντός Ευρώπης, κλείνει ο κύκλος του δράματος.

Γι΄ αυτό σας λέω, να είστε καχύποπτοι όταν εκφράζεται θαυμασμός για τον λαό που υποφέρει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δείχνει υποκρισία. Πολύ περισσότερη καχυποψία δε, όταν υπάρχει εσωτερική αμφισβήτηση της ίδιας της πολιτικής των ηγεσιών της ευρωζώνης από τους εκάστοτε πολιτικούς παίκτες.