Άλλος ένας από τους ανθρώπους- σύμβολα της γενιάς μου, μας αποχαιρέτησε. Πάει και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, που τόσο τραγουδήσαμε στα νιάτα μας. Ο άνθρωπος που σπούδασε αρχιτεκτονική αλλά τον κέρδισε το τραγούδι. Στην αρχή ως συνθέτη. Και τελικώς ως τροβαδούρο, αφού τις μεγαλύτερες επιτυχίες του τις τραγούδησε ο ίδιος. Τον θυμάμαι, στα χρόνια της δικτατορίας, καθισμένο μπροστά στο πιάνο της κοινής μας φίλης Βίλυς Γρέγου, στην οδό Ξενοφώντος, να δίνει την ψυχή του για να μας εμψυχώσει με τα τραγούδια του, κατά των συνταγματαρχών.

Τον τραγουδήσαμε όλοι στα μαύρα χρόνια της επταετίας. Αλλά και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Περίοδο κατά την οποία τόση η απήχησή του στους νέους, ιδιαιτέρως δε στους φοιτητές, ώστε έφτασε το 1981, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης να εξαπολύσει, από του βήματος της Βουλής, τρεις φορές επίθεση κατά του Κηλαηδόνη, αποδίδοντάς του ευθύνη για την διάλυση των πανεπιστημίων!!!.

Μας άφησε τα υπέροχα «Μικροαστικά» και τα «Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» σε στίχους του αξέχαστου φίλου μου Γιάννη Νεγρεπόντη. Αυτό ήταν το ψευδώνυμο με το οποίο καθιερώθηκε στα ελληνικά γράμματα ο Γιάννης Ξινοτρούλιας, φιλόλογος, μηδέποτε διδάξας σε σχολείο, λόγω «φακέλου», αλλά και απόφοιτος δραματικής σχολής, που ποτέ δεν ανέβηκε στο σανίδι και με τον οποίο συνυπήρχαμε στην Διοικούσα Επιτροπή της μεταδικτατορικής ΕΔΑ, στις ολονύκτιες, συχνάκις, συνεδριάσεις της οποίας μας άρεσε να σατιρίζουμε, συντρόφια με την Έλλη Παππά, την σύντροφο του Νίκου Μπελογιάννη, τους πύρινους «δεκάρικους» του Θεόδωρου Κατριβάνου και άλλων, κατά την κρίση μας βεβαίως, «παλαιοκομματικών» της Αριστεράς.

Φτωχαίνει δυστυχώς η Ελλάδα, με κάθε τέτοια «αναχώρηση». Διότι, παρά το γεγονός ότι ζούμε σε μια περίοδο κρίσης, οπότε θα έπρεπε να είχε ανθίσει μια φιλολογική και μουσική «αντιστασιακή» παραγωγή, που να εκφράζει αλλά και να οδηγεί το λαό, κυριαρχούν τα υποπροϊόντα. Και υπερπροβάλλονται οι «καλλιτέχνες» που αναδεικνύονται μέσα από τα ποικιλώνυμα πάντοτε με ξενόγλωσσους τίτλους-τηλεοπτικά προγράμματα ανάδειξης «ταλέντων», που περνούν συνήθως ως διάττοντες αστέρες.

Χρωστάμε πολλά στο Λουκιανό Κηλαηδόνη, όπως και στον Γιάννη Νεγρεπόντη, που έγραψε τους στίχους στα πλέον εύστοχα, ως προς την πολιτική και κοινωνική τους σάτιρα, τραγούδια του. Ο θάνατός του είναι μια ακόμη απώλεια από εκείνες που δυσκόλως αναπληρώνονται, ενώ τόσο έχουμε ανάγκη από δημιουργούς που έχουν πράγματι κάτι να πουν.

       Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

 giorgis@massavetas.gr