Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Έχουμε πλέον ξεπεράσει τα όρια αντοχής και τα μέτρα λιτότητας συνεχίζονται ακατάπαυστα, συν τη φορολόγηση σε μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους που τους φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να κλείνουν άρον άρον τα μπλοκάκια και τις εταιρείες τους εξαιτίας του επικείμενου αβάσταχτου χαρατσώματος.

Έχουμε, όμως, να δούμε ακόμη περισσότερα, αφού αφενός οι κομματικές αντεγκλήσεις καλά κρατούν, και αφετέρου όλοι πλέον έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε κάποιο θαύμα. Θαύματα, όμως, στην πολιτική δεν γίνονται ούτε στην οικονομία και ειδικά όταν επί χρόνια τα κόμματα εξουσίας, με την ανοχή των υπολοίπων που συμπληρώνουν το παζλ, εξουθένωσαν τους πολίτες, φτάνοντάς τους στην απόγνωση αφού πρώτα τους δελέασαν με τον νεοπλουτισμό και το εύκολο κέρδος.

Όμως και πάλι σήμερα τους ανοίγουν το παράθυρο της φοροδιαφυγής, αφού εκ των πραγμάτων οι πολίτες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός πρόχειρου, αλλά πάνω απ' όλα ασύδοτου κράτους, που για να πιάσει τους στόχους της τρόικα, επιβάλλει μέσω των αλλεπάλληλων αποτυχημένων κυβερνήσεων εξωφρενική λιτότητα, από την οποία εξαιρούνται οι κομματικοί αλλά και οι έχοντες και κατέχοντες.

Την φοροδιαφυγή που δήθεν ευελπιστούν να καταπολεμήσουν, αυτήν ακριβώς ευνοούν όταν εξοντώνουν τις κοινωνικές τάξεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια, μετά από λίγο καιρό θα προβούν και σε κάποια νέα προσχηματική παροχή ή επονείδιστα «επιδόματα αλληλεγγύης» στο όνομα της υποτιθέμενης κοινωνικής προσφοράς, ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα κατευνάσουν τις κοινωνικές διαμαρτυρίες.

Τα ψίχουλα λοιπόν, στους ανέργους και χαμηλά αμειβόμενους είναι το άλλοθι δεξιών, σοσιαλιστών και αριστερών για την παράταση του κοινωνικού χάους. Τα όρια αντοχής, όμως, έχουν ξεπεραστεί και είναι απορίας άξιον, πώς οι πολίτες δεν έχουν βγει στους δρόμους. Θες όμως, από την μια η ανασφάλεια, θες η απειλή για δήθεν παραβατικότητα, το κόλπο πιάνει.

Το πρόβλημα στην πραγματικότητα, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είναι η επταετής λιτότητα, αλλά οι παγαπόντικες κινήσεις του συστήματος κυριαρχίας. Αυτό το σύστημα κρατά φυλακισμένους τους πολίτες, αυτό βαφτίζει την λιτότητα ανάπτυξη και το αντίθετο, αυτό κάθε φορά που συμφέρει να γίνεται αυτή η λεκτική παραμόρφωση, υποχρεώνει τον πολίτη σε άτακτη πνευματική υποχώρηση, αφού δεν μπορεί να καταλάβει αν πραγματικά τον δουλεύουν ή μιλούν σοβαρά.

Έξι με επτά χρόνια ύφεσης και τα ψέματα στο όνομα της επόμενης «καλύτερης μέρας» καλά κρατούν και οι κήρυκες επιστροφής σε μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης χαίρουν εκτίμησης επειδή τάχα η ανάμνηση των μεταπολεμικών χρόνων κάνει καλό στην μνήμη και οδηγεί στο να είναι κανείς ολιγαρκής.

Αυτούς τους ακούτε συνήθως να λένε ότι η κρίση μας «επεναπροσδιόρισε», επανέφερε ξεχασμένες αξίες, μας επανατοποθέτησε στην πραγματικότητα και την ουσία της ζωής. Ποια είναι, όμως, αλήθεια αυτή η ουσία; Να μην έχει ξύλα να κάψει ο άνεργος ή να αναπολεί τον καθωσπρεπισμό των παλαιότερων χρόνων ο μεσοαστός, που απώλεσε οριστικά τα οφίτσια; Και αλήθεια, ποιοι ήταν αυτοί που του τα πρόσφεραν τις «χρυσές» δεκαετίες; Ποιοι διόρισαν και διορίζουν τους κομματικούς στρατούς στο Δημόσιο, ανταγωνιζόμενοι μόνο στον αριθμό και την μαεστρία των προσλήψεων; Η αλήθεια βρίσκεται στο ποσοστό αυτό του κόσμου που ποτέ του δεν είδε στον ήλιο μοίρα, σε όλους αυτούς που δεν εκμεταλλεύτηκαν τα παραθυράκια των νόμων που ευνοούσαν κάθε λογής μπίζνες, όλους εκείνους που δεν έσκυψαν το κεφάλι για χάρη μιας εργασιακής θέσης με το όποιο αντίτιμο, αυτούς που δεν θέλησαν ποτέ να καταβάλλουν αντίτιμο για να βολευτούν.

Τελικά διαπιστώνει κανείς ότι με την παράταση της λιτότητας ανακαλύπτει πολλά. Πάνω απ' όλα, όμως, απογυμνώνει τους θιασώτες της νέας κατά τα άλλα ελπιδοφόρας εποχής, κατά την οποία κάθε παραχώρηση που συνδέεται με την υποτέλεια αποκαλείται ανάπτυξη. Αυτό κάνει και η σημερινή κυβέρνηση, αυτό έκαναν και οι προηγούμενες που έταζαν ανάπτυξη στα λόγια. Η πραγματικότητα όμως, είναι η εξαθλίωση των φτωχών και ο παραγκωνισμός της κοινωνίας στο σύνολό της. Την λιτότητα τώρα την βαφτίζουν «αναγκαία μέτρα». Αύριο ίσως και πάλι κατεύθυνση προς «υλοποίηση των δεσμεύσεων». Και σε βάθος χρόνου, εργασία με πενιχρούς μισθούς στο όνομα της αποφυγής μιας ακόμη λιτότητας. Το κόλπο είναι από χρόνια γνωστό. Μην τους πιστεύετε.