Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι πουλάμε όπλα και πυρομαχικά που χρησιμοποιούνται σε βάρος αμάχων, αλλά το ότι δεν έχουμε καν την ειλικρίνεια σαν κράτος να παραδεχθούμε ότι εξακολουθούμε να  ξοδεύουμε για όπλα τουλάχιστον το 2,5 3,0% του ΑΕΠ -παρά την κρίση- στο όνομα της διασφάλισης των συνόρων μας από τους «απειλητικούς γείτονες», εννοώντας φυσικά τους Τούρκους.

Και αυτά συμβαίνουν, την ίδια στιγμή που ο Τούρκος Πρόεδρος επισκέπτεται την Ελλάδα για να αναζητήσει συμμάχους. Η χώρα μας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην περιοχή και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι, που με την σειρά τους κάνουν ό,τι μπορούν για να εξισορροπήσουν την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας τους.

Το όλο περίεργο παιχνίδι που παίζεται στην πλευρά αυτή της Μεσογείου, με πρωταγωνιστές τους Τούρκους, τους Αιγύπτιους, τους Ισραηλινούς, τους Έλληνες και τους Κύπριους, με την έρευνα και αξιοποίηση κοιτασμάτων φυσικού αερίου, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη κρίση στην Συρία που έχει άμεση σχέση με το προσφυγικό, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα αστάθειας και αναμονής, για περαιτέρω εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, δεδομένου ότι στο παιχνίδι έχουν μπει δυναμικά και οι Ρώσοι.

Ο Τραμπ, από την άλλη, έχει κάνει ήδη το άνοιγμα στον Τσίπρα και οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις περνούν σε άλλο επίπεδο, μετά και από την αποδυνάμωση της Τουρκίας. Θα πρέπει, όμως, να είμαστε πιο προσεκτικοί, για το ποιους πριμοδοτούμε και γιατί. Η Ελλάδα, που η Τουρκία προσπαθεί να την χρησιμοποιήσει ως μεσάζοντα αναφορικά με την ανάδειξη του ευρωπαϊκού προφίλ της, που μετά από την κρίση με τις ΗΠΑ αλλά και τους Γερμανούς προσπαθεί να βρει αλλού στηρίγματα ακόμη και στους παραδοσιακά αντιπάλους- θα πρέπει να αποδείξει -πέρα από τις όποιες φιλειρηνικές τσιρίδες- ότι δεν επιθυμεί να εμπλέκεται σε κάθε είδους εξοπλιστικές συναλλαγές, που αν μη τι άλλο την βάζουν σε επικίνδυνες περιπέτειες.

Και μπορεί κάποιοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι να μιλούν πως τα 66 εκ. ευρώ που θα ελάμβανε η χώρα από την Σαουδική Αραβία δεν είναι 66 δις για να μιλήσει κανείς «με άλλη γλώσσα», όμως το θέμα μας δεν είναι μόνο το τι θα παίρναμε, αλλά για ποιο λόγο εξάγουμε όπλα και πυρομαχικά. Δεν μας φτάνουν λοιπόν, όσα τραβάμε εδώ και οκτώ χρόνια, τα όπλα μας έλειπαν, για το κερασάκι στην τούρτα. Κι όμως, η χώρα μας όχι μόνο  συνεχίζει να εξοπλίζεται σαν αστακός, αλλά φιλοδοξεί να γίνει και εξαγωγέας οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών.

Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει τώρα, αλλά από χρόνια, όταν η διάθεση χρημάτων για εξοπλισμούς και κατασκευή όπλων ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Το μερτικό ευθύνης λοιπόν, ανήκει σε όλα τα κόμματα που ψήφιζαν υπέρ της υποτιθέμενης θωράκισης της χώρας, στο όνομα της «κοινής εθνικής πολιτικής». Σε τελική ανάλυση, την όποια κατασκευή διάθεση όπλων την πληρώνουμε όλοι μας, αφού καταναλώνεται ένα τόσο σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Κανένα όπλο για κανένα δικτατορικό καθεστώς, γιατί με τον τρόπο αυτό πριμοδοτούμε τις σφαγές αμάχων. Ψιλά γράμματα, όμως, όλα τούτα για τους εκάστοτε κυβερνώντες. Η πρόκληση από μέρους τους είναι πολύ μεγάλη, όταν συνεχίζουν να συζητούν όχι το ότι εξάγουμε οπλισμό και πυρομαχικά, αλλά τι ποσά μπαίνουν στα ταμεία του κράτους, ποιοι είναι οι μεσάζοντες και μέχρι πότε είναι η συμφωνία.

Περισσεύουν λοιπόν, τα λόγια για την πορεία της χώρας αναφορικά με την παράταση της κρίσης, όταν συναλλαγές με όπλα αμαυρώνουν τον δήθεν ειρηνικό ρόλο της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή. Μύθοι και θρύλοι για τον ρόλο της Ελλάδας δεν μπορούν να αποκρύψουν την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι και ο «αντίπαλος» Ερντογάν παρελαύνει στην χώρα και η κυβέρνηση τείνει χείρα βοηθείας σε όποιους την ζητούν και ο ρόλος μας ως χώρα αποκαλύπτεται από ανάλογες κινήσεις και επισκέψεις ηγετών. Αν δε συνυπολογίσει κανείς και τον πρόσφατο εναγκαλισμό Τσίπρα και Τραμπ, τότε πραγματικά «πάμε για άλλες Πολιτείες» που λέει και το τραγούδι.