Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι εμμονές μιας κυβέρνησης να βρίσκεται με κάθε τρόπο στην εξουσία, παρά τα αλλεπάλληλα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στον κοινωνικό-οικονομικό ιστό, δείχνει αν μη τι άλλο πως το δέλεαρ της αποκομιδής κερδών από την παρατεταμένη κρίση ξεπερνά τις όποιες ενστάσεις περί συνέχισης της επιβολής μέτρων λιτότητας, που ναι μεν λέγεται ότι δεν επιβάλλονται πλέον, αλλά στην πράξη δεν παύουν να προκαλούν ολοένα και περισσότερη φτώχεια.

Η παραδοχή ότι οι πολίτες εξακολουθούν να βρίσκονται σε δυσχερή θέση με την συγχρόνως κυνική ομολογία πως η κατάσταση αυτή μπορεί να κρατήσει ακόμη καιρό επειδή τάχα οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν διαχειρίστηκαν σωστά την εντολή του ελληνικού λαού για παραμονή στην Ευρώπη με κάθε κόστος και τίμημα, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά σε ένα ακόμη αδιέξοδο από την κομματική κοκορομαχία, η οποία διεξάγεται εδώ και κάποιες δεκαετίες στην Ελλάδα των χρεών, του ασύδοτου δανεισμού και της ετσιθελικής άσκησης καταστροφικών κάθε φορά πολιτικών, πότε για την διαφθορά, πότε για την κάθαρση και πότε για το νοικοκύρεμα των οικονομικών.

Έχουν οδηγήσει τα κόμματα εξουσίας την χώρα σε τέτοιο σημείο, παίζοντας ανοιχτά το κερδοσκοπικό παιχνίδι των μεγαλο-εταίρων της ευρωζώνης, ώστε το να μιλά κανείς σήμερα απλά και μόνο για κρίση δεν είναι παρά το κατακάθι μιας αδιάκοπης εμμονής για την «αγκίστρωση στην καρέκλα», που λέει και ο μέσος απλός πολίτης. Είναι γεγονός ότι το να κυβερνάς εν μέσω ερειπίων, το να δείχνεις ότι διατηρείς έστω και κάτι φαντάζει προσχηματικά ως σημαντική νίκη και κατάκτηση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι από την παραμικρή «διάσωση» νομιμοποιείσαι να διακηρύττεις ότι είσαι ο σωτήρας της χώρας πολύ απλά διότι το να είσαι τυχερός  - επειδή ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται - δεν σημαίνει ότι δεν προκαλείς με το να φανφαρίζεις περί δήθεν θετικών πρόσημων στην οικονομία.

Αυτό ακριβώς κάνει η σημερινή κυβέρνηση, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ήδη βρίσκεται στην αντιπολίτευση μετά από τις επερχόμενες εκλογές και που την θέση της εκεί ερίζει (ω του θαύματος!) ακόμη και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, που και τι δεν έκανε (ως ΠΑΣΟΚ βέβαια) μαζί με την ΝΔ για να οδηγήσουν την χώρα στην καταστροφή. Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ ως πιστός εταίρος έκανε ένα ακόμη βήμα στον γκρεμό και σε τίποτε δεν διαφέρει με τους προηγούμενους, την ίδια στιγμή που ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή «ψάχνονται» πώς να υφαρπάξουν εύκολους ψήφους που αποφέρει η δυστυχία και η φτώχεια.

Εμμονές λοιπόν, όλων για εξουσία, για κουμάντο και κατάκτηση θέσεων που αν μη τι άλλο θα αποδώσουν τα συνηθισμένα κέρδη στα κόμματα και τους υποτακτικούς τους. Πρόκειται για ένα ατέλειωτο παιχνίδι κατά της πλειοψηφίας των πολιτών, ένα παιχνίδι που δημιουργεί κέρδη και προοπτικές για όλους αυτούς που συμπαρατάσσονται με την εξουσία με όποιο κόστος και τίμημα για την διαιώνιση του ρουσφετιού και της διαφθοράς.

Εμμονές που διακατέχουν και αρκετές χιλιάδες παρατρεχάμενων, οι οποίοι ξεπουλούν τα πάντα για να εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας στην Ελλάδα της απόλυτης κυριαρχίας της αναξιοκρατίας.

Δεν φτάνουν λοιπόν, μόνο τα κόμματα, αλλά χρειάζονται και όλοι εκείνοι οι κομματικοί στρατοί που δημιουργούνται κάθε φορά για να βολεύονται οι συγγενείς και φίλοι, για να καταντά η χώρα πεδίο μάχης φατριών που ερίζουν την εξουσία και όλοι οι υπόλοιποι απλοί θεατές γιατί δεν επέλεξαν να ξεφτιλίσουν την προσωπικότητά τους.

Δεν φτάνει όλο αυτό το πανηγύρι επί τόσα χρόνια; Όχι δεν τους αρκεί, γιατί θέλουν και άλλες τετραετίες, να βγάλουν περισσότερα, να βολέψουν και τα παιδιά τους οι κάθε λογής παρατρεχάμενοι. Τι αλλάζει; Ας το βρουν αυτοί που ισχυρίζονται πως δεν πρέπει τάχα να καταστροφολογούμε ούτε να βάζουμε τα κόμματα στο ίδιο καζάνι.

Ετούτη η ψευδεπίγραφη Δημοκρατία όμως, αντλεί από αυτό ακριβώς το καζάνι, μέσα στο οποίο βράζουν οι οπορτουνιστές με τους ευκαιριακούς, όλοι αυτοί που δεν χρειάστηκε να ανοίξουν ένα βιβλίο στην ζωή τους για να κάνουν ένα βήμα παραπέρα.

Όλοι εκείνοι που από τα πόστα εξουσίας θα δασκαλέψουν τις επόμενες γενιές πώς να βγάλουν εύκολα χρήμα. Γιατί η εμμονή για εξουσία είναι γλυκιά και η τάση για κατανάλωση υλικών αγαθών αποτελεί δέλεαρ σε όλους αυτούς που δεν διδάχθηκαν από την γνώση παρά έσπευσαν από νωρίς να στρατολογηθούν στα κόμματα που τόσο τους έχουν ανάγκη.