Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η κυβέρνηση βρίσκεται και θα βρεθεί εκ νέου σε δύσκολη θέση, όταν θα κληθεί να εφαρμόσει μέτρα των δανειστών που εξαρχής είχε υποστηρίξει πως δεν τα δέχεται, αλλά τώρα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ασφαλιστικό, οι περικοπές συντάξεων, αλλά και η υψηλή φορολογία, δημιουργούν νέα αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία, οι πολίτες της οποίας αισθάνονται και πάλι προδομένοι με τις επιλογές τους, αλλά πάνω απ' όλα εξουθενωμένοι από τις συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις ή επιθέσεις.

Είναι απορίας άξιον πώς επιβιώνει μετά τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα ο Έλληνας πολίτης και μάλλον το μυαλό του καθενός πηγαίνει στην διαφθορά, την δωροδοκία και την κάθε λογής υπεξαίρεση. Υπάρχει όμως, καθώς φαίνεται, ακόμη χρήμα στην ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του ΄90, κυρίως από το χρηματιστήριο, τις μετοχές και τον τζόγο που κατέκλυσε ως μόδα τους πολίτες. Τουλάχιστον σε κάποιους από αυτούς.

Στα τυχερά παιχνίδια, βέβαια, συνεχίζουν να ποντάρουν εν μέσω κρίσης οι πολίτες, ειδικά τώρα που το ρευστό απουσιάζει στις συναλλαγές και τις δοσοληψίες. Αρκεί, όμως, η τύχη για να ανασάνει ο πολίτης; Ή μήπως με τον τρόπο αυτό κερδοσκοπούν κάποιοι άλλοι, που δεν γνώρισαν την φτώχεια και την στέρηση;

Όταν ο πολίτης καταφεύγει στο κάθε τυχερό παιχνίδι για να αλλάξει τα οικονομικά του, όταν στις καθημερινές συνήθειες συγκαταλέγεται η μανιώδης συμμετοχή στο facebook και το twitter, που καλύπτουν βασικές επικοινωνιακές ανάγκες, αλλά και η κάθε σαχλή ατάκα που γεμίζει στα πρωινάδικα τα κενά της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας και που χαμηλώνει αισθητά το πνευματικό επίπεδο, αναδεικνύοντας την αμορφωσιά σε προσόν και την αμάθεια σε κανόνα, σαφώς δεν υπάρχουν άλλες διέξοδοι. Όμως, όπως είχα γράψει παλαιότερα: Το συναίσθημα του κόσμου δεν εγκλωβίζεται, καθώς έχει ακόμη διεξόδους για να αποδράσει.

Απλά αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι αυτές οι αποδράσεις να θεωρούνται από το σύστημα κυριαρχίας, ουτοπικές ονειρώξεις. Και κατ΄ αυτήν την έννοια, να επινοούνται τρόποι μαζικής αλλοτρίωσης. Φανταστικός, όμως, είναι ο σημερινός κόσμος, που βυθίζεται αναφανδόν στην αποξένωση. Ο μόνος εφικτός κόσμος, είναι αυτός που το σύστημα εξουσίας απαγόρευσε στον πολίτη να ονειρευτεί και πολύ περισσότερο να κάνει πράξη. Την πράξη της ρεαλιστικής αυτονόμησής του ενάντια στην χαοτική και επιτηδευμένη συνάμα απομόνωσή του, που βολεύει την εκάστοτε εξουσία.

Το μόνο εφαρμόσιμο δημοκρατικό εφαλτήριο είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών στις γειτονιές και τους Δήμους, οι αποφάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική ζωή με όπλο την γνώση και την μόρφωση, αλλά πάνω απ' όλα τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον συμπολίτη. Το κέρδος από αυτή την θεώρηση είναι πολλαπλό, καθώς δεν κατακτάται μόνο η ελευθερία, αλλά και η ανεξάρτητη πολιτική στάση απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι οικονομικές ελίτ, που προτείνουν τώρα νέους εκβιασμούς για να κλείσουν μια και καλή τα στόματα.

Ουτοπία λοιπόν, είναι η σημερινή πραγματικότητα λόγω του ανεφάρμοστου και του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου. Η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες, εφαρμόζουν πολιτικές ασφυξίας και αν τους ρωτήσει κανείς όλους, θα απαντήσουν με ένα στόμα μια φωνή: «Δεν το θέλουμε, είμαστε αναγκασμένοι».

Λες και όλοι τζογάρουν στην μερίδα αυτή των πολιτών που ακόμη μπορεί και επιβιώνει, ελπίζοντας παράλληλα πως με το σερβίρισμα των κάθε λογής νέων smartphones και με την επίδειξη του «τελειωμένου» πολίτη που φορά ακουστικά στο μετρό, τα τραμ και τα λεωφορεία, οι διαμαρτυρίες θα κοπάσουν. Λες και το ζητούμενο είναι η ησυχία και όχι η ελευθερία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά κάποιος φιλόσοφος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απάθεια των πολιτών και την σφοδρή επιθυμία της εκάστοτε εξουσίας να τους κρατά σε καταστολή.