Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Βρισκόμαστε στα όρια της υπομονής, όταν το κράτος ξεπληρώνει υποχρεώσεις του παρελθόντος, με τις εγχώριες τράπεζες να συνεχίζουν την σφιχτή πολιτική απέναντι στους πελάτες τους και την εκάστοτε κυβέρνηση να επιμένει να τις πριμοδοτεί από τον κρατικό κορβανά, χωρίς την παραμικρή ντροπή για τον εξοβελισμό των φτωχών νοικοκυριών και την πρόνοια για τα μεσαία. Είναι η εποχή όπου τα κόμματα συνεχίζουν να εμπαίζουν τους πολίτες, για τον πολύ απλό λόγο, του ότι αυτή η τακτική τούς έχει αποφέρει μεγάλα κέρδη. 

Πώς έρχονται αυτά τα κέρδη; Μα από τις συνεχείς και αδιάλειπτες "ευγενείς χορηγίες", από τις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, από τα μερίσματα λόγω χαριστικών τροποποιήσεων, λόγω της συνεχιζόμενης στενής σχέσης μεταξύ κράτους, κομμάτων και τραπεζών. Πώς θα έχτιζαν όλες αυτές τις κομματικές αυτοκρατορίες, αν δεν έκαναν τις ανάλογες "υποχωρήσεις" σε κρίσιμες στιγμές; Δεν μιλώ με υπεκφυγές, ούτε εκφράζω αόριστες κατηγορίες, απλά επισημαίνω ότι τα κόμματα δεν τα έβαλαν ποτέ με το τραπεζικό κατεστημένο, όσες φορές και αν επιβαλλόταν αυτό να γίνει λόγω της σκληρής πολιτικής των τραπεζών απέναντι στα εκατομμύρια των πελατών τους.

Είδαμε τι έγινε πριν από λίγα χρόνια με την ανακεφαλαιοποίηση των  τραπεζών, από την σωτήρια παρέμβαση του κράτους υπέρ τους τις κρίσιμες εκείνες στιγμές. Τις αποφάσεις αυτές τις υπέδειξαν τα κόμματα, το ίδιο το κράτος δεν θα έμενε λαβωμένο ή εκτεθειμένο, γιατί οι τράπεζες είναι το κράτος. Ακολούθησε μια απίστευτα σκληρή στάση των τραπεζών απέναντι στους πελάτες τους, μέχρι τον Ιούνιο του 2015, όπου έγινε πράξη το μεγαλύτερο δόλιο σχέδιο με τον περιορισμό ανάληψης στα μετρητά που ισχύει μέχρι και σήμερα, χωρίς καμία ιδιαίτερη αντίδραση των πολιτών.

Βρισκόμαστε λοιπόν, σε μια μόνιμη αναταραχή λόγω του ότι τα σχέδια που εκπορεύονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στην Ελλάδα σε ότι αφορά την συνέχιση της σφιχτής οικονομικής πολιτικής σχετίζονται και με την τραπεζική κερδοφορία, αφού στους πολίτες επιβάλλονται μόνο υποχρεώσεις και σε καμία περίπτωση προνομιακές πολιτικές. Οι τράπεζες, με λίγα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια δεν προέβησαν σε καμία χαριστική ρύθμιση παρά το τεράστιο χρέος, πολύ δε περισσότερο, αυτό το χρέος τις έκανε να σκληρύνουν την συμπεριφορά τους και να απαιτήσουν τα χρήματά τους και με το παραπάνω.

Όλα αυτά τα χρόνια, το επίσημο κράτος όχι μόνο δεν κώφευε, αλλά πριμοδοτούσε τις τράπεζες. Αποτέλεσμα ήταν να απογοητεύονται οι πολίτες, που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, την ίδια στιγμή που οι τράπεζες αύξαναν τα κέρδη τους "κλειδώνοντας" τις καταθέσεις και κατανέμοντας ως ήθελαν τα όποια πλεονάσματα. Αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό στην χώρα και το ότι ακόμη, καθώς φαίνεται, ο μέσος πολίτης βρίσκεται απλά στα όρια της υπομονής, καταγράφεται ως σημαντική επιτυχία όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Αν θέλει να κάνει κανείς έναν απολογισμό, δεν έχει παρά να δει πώς και με ποιο τρόπο το τραπεζικό κατεστημένο δημιούργησε τις κλειστού τύπου σχέσεις διαπλοκής, που φέρει τα χαρακτηριστικά κοινωνικού αδιεξόδου. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να διαπιστώσει τα εκατομμύρια των καταθετών που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματά τους, τις οικονομίες που εμπιστεύθηκαν στις τράπεζες.

Κάποτε, θα έπρεπε να μπει ένα τέλος στην εν λόγω εκμετάλλευση. Κάποτε οι καταθέτες θα πρέπει να διεκδικήσουν τα χρήματα που τους ανήκουν. Κάποτε το επίσημο κράτος θα πρέπει να καταγγελθεί μαζικά για την καταλήστευση των οικονομιών των πολιτών. Αυτή η στιγμή όμως, όπως φαίνεται, δεν είναι κοντά. Πάραυτα, η ελπίδα δεν εξαλείφεται. Αιτία είναι ότι και πάλι, θα εφαρμοστούν εσκεμμένες αυταρχικές πολιτικές σε βάρος του κόσμου. Και σε αυτό τον αυταρχισμό, βασική συμμετοχή και ρόλο έχουν οι τράπεζες, χωρίς τις οποίες κράτος δεν υπάρχει. Αναμένεται με ενδιαφέρον η στάση των πολιτών.