Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όλες αυτές οι τρομοκρατικές ενέργειες, που ξεκινούν από την Ευρώπη και επεκτείνονται στις ΗΠΑ ή και αλλού, εκεί όπου υπάρχουν ακραίοι φανατικοί ισλαμιστικοί θύλακες, έχουν ως αποτέλεσμα την διεύρυνση και εντατικοποίηση των μέτρων ασφαλείας, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κανείς δεν θέλει να βλέπει εικόνες σαν και αυτές του Λας Βέγκας, ούτε των γαλλικών πόλεων, όπου τζιχαντιστές επιτίθενται κατά αθώων. Δεν θέλει, όμως, κανείς και να υφίσταται την αστυνομοκρατία με την συνδρομή του στρατού, που έχει ως αποτέλεσμα την κατατρομοκράτηση των πολιτών. Ούτε θέλει να ελέγχεται εξονυχιστικά, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να χαρακτηριστεί υποψήφιος τρομοκράτης.

Οι ατομικές ελευθερίες έχουν υποστεί πλήγμα σε όλο τον κόσμο και αιτία δεν είναι μόνο οι τρομοκρατικές ενέργειες των τζιχαντιστών. Είναι η γενικότερη τάση των κρατών για ολοκληρωτικό έλεγχο των πολιτών, για ξεσκόνισμα και σκανάρισμα των δραστηριοτήτων του καθενός. Αυτό ξεκινά από τις τράπεζες, με πρόσχημα την παρακολούθηση παράνομων δραστηριοτήτων, μέχρι το διαδίκτυο, με το φιλτράρισμα των e-mails και την καταγραφή της εργασιακής δραστηριότητας.

Βρισκόμαστε πλέον σε εποχές, όπου το να αντιστέκεται κανείς σε όλη αυτή την διαδικασία κινδυνεύει να κατηγορηθεί το λιγότερο για ανοχή στην τρομοκρατία και το περισσότερο για ενεργό συμμετοχή σ' αυτήν.

Τα συστήματα ασφαλείας εκσυγχρονίζονται, οι παρακολουθήσεις πολλαπλασιάζονται και οι μυστικές υπηρεσίες στην κυριολεξία έχουν ανοιχτό πεδίο δράσης, αφού στο όνομα της καταπολέμησης της όποιας τρομοκρατίας διεξάγονται εξονυχιστικοί έλεγχοι και ξεσκονίζονται πληροφορίες για την δραστηριότητα όλων μας.

Ο Τζωρτζ Μπους ο νεώτερος, αμέσως μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους το 2001, είχε προειδοποιήσει άπαντες με το δόγμα του «ή είσαστε μαζί μας ή με τους τρομοκράτες». Ο δε Μπους ο πρεσβύτερος, ήξερε καλά τι θα επακολουθούσε της συμμαχικής επέλασης στο Ιράκ αρχές του 1991. Η ασφάλεια στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο 26 χρόνια μετά, είναι λέξη κενή περιεχομένου. Και δεν είναι μόνο η ισλαμιστική τρομοκρατία, αλλά και η γιγάντωση του ρατσισμού και του φόβου απέναντι στον άλλο.

Μιλάμε ευθαρσώς για εποχές μεγάλου φανατισμού, προερχομένου από πολλές πλευρές. Οι πολίτες είναι αυτοί που στο τέλος υφίστανται τις πολιτικές ασφαλείας που στρέφονται κατά τους. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Από παλιά. Από την στιγμή που έπαψε φαινομενικά ο ψυχρός πόλεμος έπρεπε να δημιουργηθούν τοπικές αναταραχές, για να προωθηθούν οικονομικά συμφέροντα. Έπρεπε να ισοπεδωθεί το Ιράκ και το Αφγανιστάν, για να σπεύσουν ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες να συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση των χωρών αυτών, με απώτερο στόχο τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Έπρεπε να διαλυθεί η Συρία, για να κατέβουν οι Ρώσοι στην Μεσόγειο και να υπερασπιστούν τον χώρο επιτήρησης που τους αναλογεί. Με λίγα λόγια, έπρεπε να ανακατευθεί ξανά η τράπουλα για να ανακατανεμηθούν τα επίπεδα κυριαρχίας και να δοθούν οι προτεραιότητες στην πολιτική όλων των εμπλεκομένων στην Μέση Ανατολή κρατών.

Πώς θα γινόταν αυτό; Μα με την αλλαγή των πάντων στα ισλαμικά κράτη, με την αναδιάταξη των δυνάμεων επιρροής στην διακυβέρνησή τους, στην τοποθέτηση κυβερνήσεων καρικατούρας που θα προωθούσαν αυτά ακριβώς τα συμφέροντα. Πέτυχε ο στόχος εδώ και 26 χρόνια; Εν μέρει. Ο λόγος είναι διότι η αντίδραση σε αυτή την βίαιη επέλαση των Δυτικών γνωρίζει τις πλέον απεχθείς μορφές βίας στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων και στην τυφλή τρομοκρατία. Οι φανατικοί ισλαμιστές βρήκαν τον τρόπο ανταπόδοσης των χτυπημάτων αφαιρώντας αδιάκριτα την ζωή αθώων ανθρώπων στην Ευρώπη και αλλού. Τα χιλιάδες θύματα των συμμαχικών βομβαρδισμών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αντικατέστησαν τα αθώα θύματα των τρομοκρατικών ενεργειών σε Παρίσι, Λονδίνο, Βρυξέλλες. Εικόνες βίας και μίσους παντού. Και συνεχή μέτρα ασφάλειας, με αποτέλεσμα κανείς να μην αισθάνεται ασφαλής.

Ποιος, όμως, επικροτεί την τυφλή βία; Κανείς νοήμων. Ποιος ικανοποιείται από την εκτέλεση αθώων πολιτών; Μόνο τα άρρωστα μυαλά. Κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους, να βροντοφωνάξουν οι πολίτες ένα «Τέλος στη βία». Ένα τέλος στις σφαγές για τα γεωπολιτικά συμφέροντα. Και αυτό να γίνει παγκοσμίως γιατί οι άνθρωποι σε αντίθεση με τα κράτη δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτα. Άλλοι είναι αυτοί που σαγηνεύονται από το ιδεοληπτικό ανακάτεμα της τράπουλας.