Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Παλεύουν για χρόνια με την φτώχεια. Δεν έχουν δει άσπρη μέρα εδώ και αρκετές δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι με την μεταπολίτευση τους υποσχέθηκαν ευημερία, εργασία και χαρά. Ήταν πάντα οι τελευταίοι αποδέκτες των υποτιθέμενων κοινωνικών πολιτικών που στόχευαν στην κάλυψη των αναγκών κυρίως των καταναλωτικών. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνταν πάντοτε οι περιθωριακοί της κοινωνίας, οι απόκληροι για πολλούς, το λούμπεν προλεταριάτο για τους αναλυτές του κοινωνικο-οικονομικού ιστού.

Ήταν πάντα αυτοί που θα αγόραζαν είτε βερεσέ, είτε με πίστωση τις εποχές που οι άλλοι ξημεροβραδιάζονταν στις καφετέριες, τα μπουζούκια και τα κάθε είδους άλλα ψυχαγωγικά μέσα. Πολλοί λένε εδώ και καιρό, ότι στην ουσία δεν υπάρχουν φτωχοί, ότι ο καθένας βρίσκει  τελικά τον τρόπο να καλύψει τις βασικές του ανάγκες.

Και όλα τούτα παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία τους διαψεύδουν, οι εικόνες των εγκαταλελειμμένων κατασχεμένων από τις τράπεζες σπιτιών και τα πεταμένα κουρέλια στις αυλές και τα παρτέρια, υπενθυμίζουν πως η φτώχεια αυτή κρατά καιρό.

Οι υμνητές των νεόφερτων πολιτικών κατά της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού, οι συνήγοροι της φορολόγησης του μαλακού υπογαστρίου της κοινωνίας «για το καλό όλων», όλοι εκείνοι που δίνουν το παρών στις συζητήσεις για το πώς και με ποιο τρόπο θα πρέπει να περάσουν εν μία νυχτί τα μέτρα λιτότητας - και πάλι για το καλό όλων όλοι τους καταστρώνουν από καιρό τα σχέδια εξόντωσης μεγάλης μάζας του πληθυσμού.

Καταφέρνουν, όμως, κάτι: είτε με ρυθμίσεις χρεών, είτε με δοσομέτρηση, να ακτινοσκοπούν για ευνόητους λόγους ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ζει στα όρια της φτώχειας, χωρίς καν να ενδιαφέρονται πως αυτοί οι άνθρωποι επιβιώνουν και βγάζουν την ημέρα.

Θα πρέπει, όμως, να έχει μεγαλώσει κάποιος σε αυτές τις φτωχογειτονιές για να καταλάβει του λόγου το αληθές, ότι για δεκαετίες υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν από τα δανεικά, άνθρωποι που δεν περίμεναν να αλλάξει κάτι, άνθρωποι που συνωστίζονταν στις ουρές του ΙΚΑ, της ΔΕΗ, του ΟΑΕΔ και λοιπών άλλων οργανισμών. Δεν είναι μύθος, κύριοι, αυτός, δεν είναι προϊόν φαντασιοκοπίας ότι στις φτωχές περιοχές των πόλεων διαβιούσαν πολλοί κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Οι εποχές της ευημερίας βέβαια, τότε που τα πλήθη επευφημούσαν με πάθος στα στάδια τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, μετά τις επιχειρήσεις σκούπα κατά των κοινωνικών μειοψηφιών (ποιος το ξεχνά άραγε;) για να μην βλέπουν οι τουρίστες την λούμπεν πλευρά της Αθήνας, οι εποχές που το να παίζει κανείς στο χρηματιστήριο αποτελούσε κάτι σαν το smartphone του σήμερα, πέρασαν ανεπιστρεπτί.  

Έκτοτε μεσολάβησαν και πολλές άλλες «φούσκες» όπως και «ναυάγια», από τα οποία οι υπεύθυνοι (ω του θαύματος) διασώθηκαν. Η κατάσταση, όμως, στις φτωχογειτονιές δεν άλλαζε. Η ανεργία στο Πέραμα, την Κοκκινιά, το Κερατσίνι, τα Ταμπούρια, την Δραπετσώνα περιοχές κατεξοχήν εργατικές χτυπούσε κόκκινο. Τα τεφτέρια στα μαγαζιά έδιναν και έπαιρναν, τα χρωστούμενα που πληρώνονταν στο τέλος του μήνα με την καταβολή της σύνταξης, ήταν γνωστή κατάσταση επί δεκαετίες.

Ναι, οι άνθρωποι αυτοί δεν βίωσαν ποτέ τα πάρτι της Μυκόνου ούτε την ξεγνοιασιά του κέντρου με τα αναρίθμητα κέντρα διασκέδασης. Είναι λοιπόν, κάτι γνώριμο για όσους ζούσαν σε αυτές τις περιοχές. Τι έχει αλλάξει τώρα; Απλά οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι μεσοαστοί - φτωχοί. Τα μέτρα λιτότητας δεν στοχεύουν και πάλι τις ανώτερες οικονομικά τάξεις, οι οποίες πάραυτα εξακολουθούν να οχλαβοούν πως φορολογούνται σκληρά.

Μέχρι και γνωστά «αριστερά» στελέχη έφτασαν να λένε με κάθε ευφράδεια ότι οι εταίροι προσαρμόζονται πια στην ασκούμενη πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, με την ΝΔ να φαντάζει φιλολαϊκή (sic), το ΚΚΕ να βροντοφωνάζει τις γνωστές...ατάκες και την Χρυσή Αυγή να καμώνεται πως έχει μαζί της το φτωχό λαό!

Εκεί φτάσαμε, αγαπητοί, και ας φαίνεται απίστευτο, στην εποχή της δημοσιογραφίας του τάμπλετ και smartphone για κάθε αριστερό, δεξιό, κεντρώο, σοσιαλιστή και λοιπούς. Όμως η φτώχεια και η δυστυχία για πολλούς ισχύει από χρόνια. Η απάντησή τους; Τα άκυρα και η αποχή στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ποιος τους υπολογίζει; Κανείς. Ποιος μιλά για αυτούς; Αυτοί που από την μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πλούτη μέσα από τα χέρια τους. Εκείνοι που αναγκάζονται να δανείζονται για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και την εφορία. Όλα αυτά που για τους χρόνια φτωχούς ήταν γνώριμη κατάσταση.