Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Φτηνές δικαιολογίες για τα όποια λάθη ή παραλείψεις παρουσιάζουν κάθε φορά οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό. Είναι κάθε φορά τα ίδια επιχειρήματα για την ανεξέλεγκτη δράση «των προηγούμενων» και για την «καμένη γη» που παρέλαβαν. Κάθε φορά η ενασχόληση της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης έχει να κάνει με συγκεκριμένα πράγματα, που είτε άπτονται για προκλητικά κυβερνητικά έξοδα, είτε απλά για συνήθεις συκοφαντίες της Αντιπολίτευσης.

Αυτή την φορά, οι αλληλοκατηγορίες αφορούν τα υπερατλαντικά ή μη αναποτελεσματικά ταξίδια του πρωθυπουργού, για σπατάλες και περιττά έξοδα. Όμως, η αντιπαλότητα αυτή δεν είναι τωρινή, καθώς πολλές φορές στο παρελθόν -ειδικά μεσούσης της κρίσης- τα κόμματα κορόιδευαν ανοιχτά τον πολίτη, από την μια η κυβέρνηση για την γενικότερη φτωχοποίηση της κοινωνίας, και από την άλλη η αντιπολίτευση με το υποτιθέμενο ενδιαφέρον για την διαφάνεια.

Η κοροϊδία αυτή ξεπερνούσε κάθε όριο, αφού οι αλληλοκατηγορίες δεν έλεγαν να κοπάσουν και τα αντεπιχειρήματα το μόνο που προκαλούσαν ήταν μια εκ νέου αντπαράθεση, για να ασχολείται ο κόσμος με φήμες και κουτσομπολιά, ο αποπροσανατολισμός να ολοκληρώνεται και τα πραγματικά προβλήματα να μην προσεγγίζονται.

Περνούσε έτσι ο καιρός και ο στόχος για την νέα διακυβέρνηση του τόπου από νέους φερέλπιδες κομματικούς κάθε φορά υλοποιούνταν τοιουτοτρόπως, για να συνεχίζει να παραμένει ο πολίτης στο πολιτικό περιθώριο. Φτηνές δικαιολογίες λοιπόν, έκαναν την εμφάνισή τους, κάθε φορά που το κράτος παρουσιαζόταν πάντα μετά τα γεγονότα και πάντοτε απογυμνωμένο. Οι πολίτες δε, παρόλο που θεωρούσαν εαυτούς πιο ώριμους, έκαναν πάντα το ίδιο λάθος που κάνουν και τώρα, να εναποθέτουν τις τύχες στα χέρια όλων των κομματικών, που το μόνο που ξέρουν είναι πώς να μένουν πιστοί στους σχεδιασμούς περί  νέας διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα τους.

Ναι, αγαπητοί, δεν πρόκειται για «ισοπέδωση των πάντων» παρά για λεγόμενα που εκθέτουν απλά την πραγματικότητα, η οποία δεν αρέσει σε κανέναν και που κάθε τέσσερα χρόνια θεωρεί ότι μπορεί να αποφασίσει ελεύθερα στις εκλογές. Οι ευαισθησίες της εκάστοτε κυβέρνησης εξαντλούνται σε μισοτελειωμένα νομοσχέδια και ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό, που θεωρούν πως κάθε φορά είναι ολοένα και πιο δίκαιες. Ή με κινήσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα για να φύγει η χώρα από την κρίση.

Ο Τσίπρας είναι σήμερα με τους Αμερικανούς και τον Τραμπ, παρά τις προεκλογικές του δηλώσεις, ο Σαμαράς χθες με τους Άραβες και πολλοί άλλοι που συμπληρώνουν το υποτακτικό παζλ της χώρας, μετά από συναντήσεις με Κινέζους, Ρώσους και Αμερικανούς, μη εξαιρουμένων φυσικά των Γερμανών «άσπονδων», κατά τα άλλα, «εχθρών» μας. Όλα για την ανάπτυξη κάθε φορά και οι προσφορές του εδάφους απεριόριστες. Όλα αυτά τα κόμματα που ακολουθούν κατά πόδας το ένα την πολιτική του άλλου, φιλοδοξούν κάθε φορά να υφαρπάξουν την ψήφο του κόσμου, για να διαχειριστούν καλύτερα τα προβλήματα της οικονομίας, να καταγράψουν «αύξηση των εσόδων» και «μείωση της ανεργίας».

Οι δικαιολογίες, όμως και οι εκμυστηρεύσεις για τα λάθη στην πορεία, το μόνο που κάνουν είναι να εξιλεώνουν τους υπεύθυνους και να λανσάρουν την αληθοφάνεια των κομματικών αρχών, στο όνομα της ειλικρινούς υποτιθέμενα μετάνοιας. Το κάνει εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ δια Μουζάλα στο προσφυγικό, το έκανε πρόσφατα η ΝΔ δια Άδωνη περί δημόσιας συγγνώμης για ακροδεξιές πρακτικές, το πράττουν ήδη εδώ και χρόνια οι ρεφορμιστές του ΚΚΕ μετά την πτώση του τείχους, μη εξαιρουμένου φυσικά του ΠΑΣΟΚ, που είναι από μόνο του η πεμπτουσία της μετάνοιας!

Τι διαπιστώνετε, λοιπόν, αγαπητοί, όλα αυτά τα χρόνια; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο, πιστεύω, από αντεγκλήσεις και αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων που έχουν ένα και μοναδικό στόχο: την διακυβέρνηση της χώρας. Η θέση σας λοιπόν, θα είναι πάντα λεπτή, αφού από τις κινήσεις σας στο εκλογικό πεδίο θα ανοίξει ή όχι ο δρόμος για την νέα κοροϊδία. Και όλα αυτά, επειδή το σύστημα συντηρείται αποκλειστικά και μόνο από την εκάστοτε παραπλάνησή σας, πως η επόμενη κυβέρνηση θα ενσκήψει τάχα στα τρέχοντα προβλήματα. Παραχωρώντας τους έτσι κάθε φορά περιθώριο λάθους και δίνοντάς τους το δικαίωμα να απολογηθούν για τις παραλείψεις τους, που έγιναν και πάλι «από λάθος».