Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

O Έλληνας πρωθυπουργός προβλέπει -σε αντίθεση με τα στοιχεία της Eurostat- ανάπτυξη 0,3% και μερική επιστροφή στις αγορές ομολόγων το 2017, με ορίζοντα οριστικής επιστροφής σε αυτές το 2018. Αρκετά αισιόδοξος, κατά τα φαινόμενα, θεωρεί ότι λόγω των υψηλών εσόδων από τον τουρισμό, η χώρα θα συνέλθει κάποια στιγμή οριστικά. Γενικολογίες είναι όλα τούτα και θεωρίες άλλων εποχών, τότε που η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ «αλώνιζαν» με τις φοβερές και τρομερές υποσχέσεις αλλά και προβλέψεις τους για ανάπτυξη.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι οι ρήσεις του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαιώνονται. Πώς είναι δυνατόν να επιχειρηματολογεί για τα όποια ελάχιστα ποσοστά ανάπτυξης, χωρίς να αναφέρει το παραμικρό για την τεράστια αύξηση εσόδων από την οικονομική αφαίμαξη των πολιτών, από τα σκληρά μέτρα λιτότητας και την υπερφορολόγηση; Πώς και με ποια επιχειρήματα στέκεται μπροστά στον ελληνικό λαό και του εκθέτει απλά το νέο πρόγραμμα λιτότητας, που ούτως ή άλλως θα εφαρμοστεί γιατί τα επιθυμητά αναπτυξιακά ποσοστά δεν πρόκειται να του βγουν;

Το κακό, όμως, έχει ξεκινήσει από χρόνια. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχοντας απέναντί τους μια προκλητικά αδύναμη αντιπολίτευση από όλα τα κατ' επίφασιν αριστερά κόμματα, προχώρησαν σε σαρωτικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις στο όνομα της κρίσης. Χρησιμοποίησαν το επιχείρημα αυτό για καιρό, μέχρι που έγινε συνήθεια και πάγια τακτική της εκάστοτε εργοδοσίας, η οποία ένιωσε απελευθερωμένη από την επιβαρυμένη καταβολή εισφορών αλλά πάνω απ' όλα από τις δεσμευτικές συμβάσεις εργασίας, οι οποίες έδωσαν την θέση τους στις θαυματουργές ατομικές συμβάσεις.

Χαράς ευαγγέλια λοιπόν, για τις διεύθυνσεις των επιχειρήσεων που βρήκαν αμέσως το γιατρικό στις μειώσεις μισθών αλλά και τις περικοπές θέσεων εργασίας, στο όνομα της κρίσης και αυτές. Μετακύλησαν με συνοπτικές διαδικασίες το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους που είναι και ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Μ' αυτά και μ΄αυτά φτάσαμε στο σημείο μηδέν, εκεί που όλοι πλέον ποντάρουν στην καθίζηση του κοινωνικού ιστού προς όφελος της οικονομικής κερδοφορίας. Έτσι φτάνει σήμερα ο πρωθυπουργός και δηλώνει απερίφραστα πως η χώρα βρίσκεται σε αναπτυξιακή πορεία όταν η ίδια η κοινωνία έχει βυθιστεί στο χάος.

Ρήσεις για το θεαθήναι εις ώτα μη ακοόντων, γιατί πολύ απλά η κρίση αυτή έχει πέσει στα κεφάλια όλων και ουδόλως απασχολεί κανέναν η όποια ειστροφή στις αγορές. Οι πολίτες αναμένουν να δουν κάτι να αλλάζει αλλά αυτό που ακούν σε μόνιμη βάση από το 2010 είναι μια μετάθεση στο εγγύς μέλλον, μια παράταση της κρίσης και σταθερές υποσχέσεις για ανάπτυξη τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο χρόνο. Η τακτική είναι γνωστή, όπως και τα επιχειρήματα. Πώς γίνεται, όμως και κάποιοι πιστεύουν ακόμη πως υπάρχει ελπίδα; Πού βασίζονται για την αισιοδοξία του αύριο; Και σε τελική ανάλυση, ποιους πείθουν οι ρήσεις αυτές, αν όχι τους όποιους βολεμένους;

Το λούμπεν προλεταριάτο υπέφερε μονίμως και από την δεξιά και από την αριστερά. Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά οι νοοτροπίες δεν έχουν αλλάξει. Σημαία εξακολουθεί να είναι η κατάληψη των αντίστοιχων θέσεων σε κομβικά σημεία και η εξακολουθητική κοροϊδία της μάζας των πολιτών. Αν ο Έλληνας πρωθυπουργός αναμένει ανάπτυξη αυτό θα πρέπει να το σημειώσει και να το ξαναθυμηθεί τις επόμενες εκλογές. Αν είναι τόσο σίγουρος, από την άλλη, ότι μια εκάστοτε ανάπτυξη της τάξης του 0,2 0,4% μπορεί να κάνει την χώρα να επιστρέψει σύντομα στις αγορές -  ποσοστό που θα συνδυάζεται φυσικά με θεαματική αύξηση των δημόσιων εσόδων από την φορολογία κια τις περικοπές - αυτό θα πρέπει και πάλι να το ξανασκεφθεί γιατί πολύ απλά τέτοια ανάπτυξη δεν την ζηλεύει κανείς.

Τελικά για ποιον γίνεται ανάπτυξη; Για εξουθενωμένους πολίτες που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στο παραμικρό ή για μια μικρή μειοψηφία που δεν ένιωσε ποτέ της κρίση; Στην τελευταία απευθύνονται μάλλον οι εκάστοτε κυβερνώντες. Γιατί αν εννοούν τον κοινωνικό ιστό στο σύνολό του, μάλλον διαψεύδονται οικτρά. Για λίγους είναι αυτές οι δηλώσεις. Γιατί για όλους τους υπόλοιπους ισχύει ο νόμος της ζούγκλας που τους έχει επιβληθεί απ' όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις.