Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το πώς και με ποιο τρόπο θα επιλέξει η κυβέρνηση να πορευθεί στο εγγύς μέλλον και θα αναζητήσει τους όποιους διαδρόμους απεμπλοκής από τα αδιέξοδα, εξαρτάται μόνο από εκείνη και όλους όσοι την στήριξαν ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές. Το αν οι ΑΝΕΛ θα κρατηθούν για καιρό ακόμη κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ ως διαχειριστές της εξουσίας παρά τις καθημερινές σχεδόν διαφωνίες για δηλώσεις στελεχών και υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα την κόντρα Φίλη Ιερώνυμου, εξαρτάται από το πώς θα κινηθεί περαιτέρω η αριστερή πλατφόρμα, αλλά και πώς θα τιθασευτεί η πλευρά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν το βάζει κάτω και αξιώνει έστω και τούτη την ύστατη στιγμή, να μην κάνει πίσω ο πρωθυπουργός σε πιθανά επιπρόσθετα προαπαιτούμενα μέτρα.

Οι στιγμές για τον Αλέξη Τσίπρα είναι πραγματικά δύσκολες, αν αναλογιστεί κανείς πως μεγάλο ποσοστό των βουλευτών του κόμματός του δεν συμφωνεί με τις ενέργειες που έχουν γίνει, αλλά και με την ίδια την συμφωνία της 12ης Ιουλίου, ενώ πολλοί άλλοι έφυγαν σχηματίζοντας νέα κόμματα.

Από την άλλη πλευρά, η υλοποίηση αυτής της συμφωνίας είναι και το δυσκολότερο κομμάτι, καθώς το κυβερνόν κόμμα θα χρειαστεί να κάνει ακόμη πολλές υπερβάσεις για να ικανοποιηθούν οι εταίροι. Η κυβέρνηση αυτή, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, μετά και την υπέρβαση των ορίων αντοχής και την καταστολή ακόμη και κατά συνταξιούχων, μετρά μάλλον μερικούς μήνες ακόμη, καθώς σύντομα θα αρχίσει να συζητείται η λεγόμενη «κυβέρνηση ειδικού σκοπού», ίσως και νέα κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου.

Ο λόγος είναι απλός: η εφαρμογή των μέτρων δεν θα φέρει απλά περισσότερες γκρίνιες και διαφωνίες αλλά μέχρι και διάσπαση, καθώς ολοένα και περισσότεροι βουλευτές αισθάνονται πως δεν μπορούν να σηκώσουν την ευθύνη για τα χαράτσια σε βάρος του ελληνικού λαού. Ανείπωτα βάσανα εξακολουθούν να βγαίνουν στην επιφάνεια και τα παιχνίδια με την τρόικα λαμβάνουν σάρκα και οστά. Πάνω απ' όλα όμως, οι πολίτες συνεχίζουν να πληρώνουν το τίμημα ενός ακόμη ελεεινού δανεισμού.

Κάπου στο βάθος, με μια νέα «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» τα βάρη θα μοιραστούν αναλόγως της συμφωνίας και των όρων της. Αυτό που δεν θα γίνει, είναι η έξοδος της χώρας από το ευρώ, που πάραυτα δεν σταματά να συζητιέται. Αυτό που θα γίνει, είναι μια νέα επιβολή προστίμων για την ανέχειά μας, επειδή δεν τηρούνται στο έπακρο οι όροι του μνημονίου. Γιατί έτσι μόνο οι εταίροι «ανταμείβουν» την υπομονή και ανοχή. Νομίζετε ότι ο πολίτης δεν το γνωρίζει αυτό; Ασφαλώς. Η διαφορά είναι ότι ενώ το γνωρίζει, δεν παίρνει τις κατάλληλες αποφάσεις για να ανατρέψει την όλη κατάσταση σε βάρος του. Αφήνει μόνο τον χρόνο να περνά και ψυχανεμίζεται από τον παραλογισμό της εκάστοτε εξουσίας.

Η κάθε κυβέρνηση, όμως, εκτελεί εντολές όχι του πολίτη αλλά μιας άλλης εξουσίας, πέραν και μακράν των «εθνικών συμφερόντων», που τόσο τα διαλαλούν και τόσο τα παραμελούν ταυτόχρονα οι κήρυκές τους. Η τωρινή κυβέρνηση που αθέτησε σε μεγάλο βαθμό τις υποσχέσεις της, διεκπεραιώνει απλά τις εντολές των εταίρων, μη διαφέροντας ουσιαστικά σε τίποτε από τις προηγούμενες. Όλοι ψηφίζουν τα προαπαιτούμενα και όλοι διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού την νέα καταστροφική συμφωνία. «Δεν γινόταν αλλιώς» εξακολουθεί να λέει με την πρώτη ευκαιρία ο πρωθυπουργός. Θα συμφωνήσω. Στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες είσαι ελεύθερος να διατυπώνεις φιλολαϊκά τσιτάτα λίγο πριν σοβαρευτείς και παζαρέψεις το χειρότερο. Είσαι ελεύθερος μόνο για τα λόγια. Γιατί για τα έργα άλλοι αποφασίζουν.