Αυτό που συνέβη το πρωί της Παρασκευής, είναι η επιτομή της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι η καλύτερη ακτινογραφία, αξονική ή μαγνητική τομογραφία, μέσω των οποίων καταγράφονται όλες οι κακοήθεις παθογένειες της δημόσιας ζωής μας. Συνήλθε η πολυαναμενόμενη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, που θα έκρινε την συνταγματικότητα η μη του νόμου με τον οποίο έγινε η όλη διαδικασία «εξυγίανσης» του τηλεοπτικού τοπίου. Αλλά η συνεδρίαση αυτή δεν κράτησε ούτε μία ώρα.

Οι σεβαστοί δικαστές του ακυρωτικού δικαστηρίου, διαπιστώσαντες ότι υπάρχουν μεταξύ τους εντονότατες και σοβαρότατες διαφωνίες, προτίμησαν να ...διαλύσουν την συνεδρίαση, παρά να ασχοληθούν με την επίπονη διαδικασία να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Κατέφυγαν στο γνωστό ελληνικό: Ες αύριον τα σπουδαία, όπου, κανείς δεν γνωρίζει, πότε ακριβώς θα είναι αυτό το αύριο. Σε πόσες εβδομάδες, μήνες, πόσα ...τέρμινα.

Ωραία μέρα ήταν, ο ήλιος έλαμπε πάνω από την Αθήνα, η θερμοκρασία είχε λάβει και πάλι την ανιούσα, γιατί να κάθονται οι άνθρωποι να σκάνε μέσα σε τέσσερις τοίχους, προσπαθώντας να βγάλουν το φίδι από την τρύπα που δημιούργησαν οι τακτικοί ελιγμοί του Νίκου Παππά, και της πλειοψηφίας των Συριζανέλ, για να παρακαμφθεί η συνταγματική επιταγή κατά την οποία τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές άδειες τις χορηγεί και τις αφαιρεί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης; Έχει τόσα ωραία στέκια για καφέ η Αθήνα...

Το Συμβούλιο της Επικρατείας το ίδρυσαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός, και ο Κωνσταντίνος Ρακριβάν, ως υπουργός Δικαιοσύνης, ως οχυρό προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών έναντι των μεθοδεύσεων της εκτελεστικής εξουσίας. Αλλά και της νομοθετικής, όταν αυτή, περιβεβλημένη την αλαζονική αντίληψη της κοινοβουλευτικής ισχύος της, χρησιμοποιεί την Βουλή ως εργαστήριο παραγωγής νομοθετημάτων που είναι ...άνομα, διότι αντίκεινται στο σύνταγμα.

Αλλά για να ανταποκριθεί στο ρόλο του το ΣτΕ, όπως και κάθε άλλο δικαστήριο, πρέπει να λειτουργεί. Να μη γίνεται καθεστώς η αναβολή της αναβολής, ακόμη και για την πλέον κωμική αιτία. Τόσον ώστε, ενίοτε, όταν πλέον εκδίδεται μια απόφαση, να έχει καταστεί εκ των πραγμάτων άχρηστη. Είτε διότι ο προσφεύγων αποδήμησε εις αιωνίους μονάς, είτε διότι έχει επιβληθεί ντε φάκτο ένα ...άδικο «δίκαιο».

Αυτό δεν είναι λειτουργία Δικαιοσύνης. Είναι παραλυσία.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

 giorgis@massavetas.gr