Του Φίλιππου Ζάχαρη (Filippos.zaharis@yahoo.gr)

Τι μπορούν να κάνουν δηλαδή παραπάνω όλα τα κόμματα μαζί, που λέει η Φώφη Γεννηματά, πέρα από την υλοποίηση της απεχθούς συμφωνίας και της εφαρμογής με συνέπεια του νέου μνημονιακού πλάνου; Από πότε έγιναν «εθνική υπόθεση», συμφωνίες που όλοι μαζί υπέγραψαν και διαπραγματεύτηκαν χωρίς να ρωτήσουν τον πολίτη; Σε ένα πράγμα δείχνουν τουλάχιστον οι περισσότεροι να συμφωνούν: πως το νέο μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί μη τυχόν και λοξοδρομήσει η χώρα από τη «φωτεινή» οδό της λιτότητας. Τα κόμματα συμφωνούν να είναι όλα μαζί γιατί κανένα δεν ρισκάρει να φορτωθεί μόνο του την εφαρμογή της επονείδιστης συμφωνίας. Το τοπίο ξεκαθαρίζει, με λίγα λόγια αγαπητοί αναγνώστες, καθώς όλοι λίγο-πολύ μεταθέτουν ο ένας τις ευθύνες στον άλλο και όλοι μαζί φορτώνουν τα βάρη στον ελληνικό λαό. Αποτέλεσμα, η ψήφος να εκλαμβάνεται ως «πιστοποιητικό καλού φρονήματος» γιατί πολύ απλά, όπως λένε, εξαντλήθηκαν τα περιθώρια περαιτέρω διαπραγμάτευσης. Όλα τα κόμματα μαζί, λοιπόν, σύμφωνα με την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στον κοινό αγώνα για επιβολή των κάθε λογής δογμάτων στο όνομα μιας γενικόλογης και πολλάκις φλύαρης υπόσχεσης για ανάπτυξη. Όλα τα κόμματα μαζί, για να ανακατευθεί το πολιτικό μείγμα μιας ατελέσφορης υποχώρησης στα κελεύσματα των εταίρων που επιχαίρουν της ελληνικής θορυβώδους αντιπαράθεσης μεταξύ λαού και εξουσίας. Πάραυτα και αν αυτό δεν συνέβαινε και τα μνημόνια εφαρμόζονταν χωρίς διαμαρτυρίες και πάλι αυτοί θα ήταν κερδισμένοι. Και τώρα, όμως, μετά την περιφανή τους νίκη στις διαπραγματεύσεις με τον Αλέξη Τσίπρα, αυτοί είναι οι νικητές. Και ο ελληνικός λαός ο μοναδικός ζημιωμένος. Κατά τα αλλά, τα κόμματα μιλούν για... συναίνεση. Και δεν είναι μόνο η κα Γεννηματά υπέρμαχος του νέου μοδάτου τσιτάτου. Συναίνεση με τον λαό στη γωνία. Αν αυτό δεν είναι το υπονοούμενό τους, τότε γιατί κόπτονται όλοι για να μετρήσουν τα ποσοστά πριν τις νέες κάλπες επιδιώκοντας φραστικές συνέργειες; Γιατί και θα το τονίσω δεν αναφέρουν ξανά την αυτοδυναμία της λησμονιάς; Πολύ απλά γιατί οι ίδιοι οι πολίτες τους έχουν κάνει να την ξεχάσουν.

Συναίνεση λοιπόν, γιατί τα ποσοστά δεν τους βγαίνουν, γιατί πολύ απλά κάποιοι από αυτούς πρέπει να κυβερνήσουν. Σε τι θα διαφέρει η νέα αυτή εξουσία; Απλά θα επιτίθενται όλοι μαζί στις ελάχιστες αξιώσεις των πολιτών, θα συμφωνούν πως η σημερινή πραγματικότητα δεν επιδέχεται διεκδικήσεις. Όλα έχουν το φίμωτρο της εξουσίας, σε μια χώρα που ταλαντεύεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σε έναν τόπο όπου το να ψηφίζεις συνειδητά από πολιτική θέση και στάση ή να απέχεις από την εκλογομαχία λόγω ιδεολογικής τοποθέτησης, θεωρείται γραφικότητα. Όλα παίρνουν τον δρόμο ενός ακόμη διωγμού συνειδήσεων στο όνομα του νέου εθνικού μπολιάσματος. Κοινώς, νέα φράγματα υψώνονται, μεγαλύτερα από αυτά που υψώνονταν στα παλαιότερα μνημόνια. Νέα διατάγματα με εκατομμύρια αποδέκτες και πάλι στο προσκήνιο, με μόνο παράθυρο τη ρύθμιση σε δόσεις των χρεών. Πώς λέγεται αυτό; Πώς και με ποιο τρόπο όλα τα κόμματα μαζί προβαίνουν σε μαζική εξόντωση των αναπομεινάντων αντιστάσεων; Ας αναρωτηθούμε για λίγο. Ας σιωπήσουμε για λίγες ημέρες. Μετά θα αποδειχθεί του λόγου το αληθές, αν πράγματι όλα μαζί τα κόμματα επιβάλλουν την εφιαλτική σιωπή, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί κανένα από μόνο του. Τουλάχιστον ο λαός που μπαίνει στην άκρη, για πολλοστή φορά κατόρθωσε να τους αφαιρέσει την αυτοδυναμία. Και αν ήξερε το μέγεθος της δύναμής του, θα έκανε και άλλα.