Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι απαραίτητη για να καταστεί αυτό βιώσιμο, τόνισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ανάμεσα στα άλλα, μιλώντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Ιδρυμα Κλίντον στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου Clinton Global Initiative. «Για πρώτη φορά η Ελλάδα έχει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα και για πρώτη φορά γίνεται συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Πήραμε, είπε, μια δύσκολη απόφαση να μείνουμε στην Ευρωζώνη ακόμα και αν αυτό εμπεριέχει δυσκολίες», σημείωσε ο πρωθυπουργός και τόνισε ότι το προηγούμενο πρόγραμμα έφερε σκληρά μέτρα και ύφεση. Χαρακτήρισε το προηγούμενο Μνημόνιο «κακή συνταγή», τονίζοντας ότι έφερε εσωτερική υποτίμηση στη χώρα. Η αναδιάρθρωση του χρέους λοιπόν, στην πρώτη γραμμή των επιδιώξεων της νέας κυβέρνησης.

Και δεν το έπραξε μόνο στην εκδήλωση του Clinton Global Initiative. Το ίδιο περίπου ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας και στη Σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για την Αναπτυξιακή Αντζέντα 2015, όπου αναφέρθηκε  στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ζήτημα του Χρέους ως διεθνής πρόκληση, αλλά και να λειτουργήσει η ελληνική κρίση διδακτικά στο μέλλον.

Η ομιλία αυτή του Έλληνα πρωθυπουργού πυροδότησε, όμως,  αντιδράσεις στα πολιτικά κόμματα. Η πρώτη αντίδραση ήρθε από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Ο κ. Τσίπρας μιλώντας στην Ειδική Σύνοδο του ΟΗΕ για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης μέχρι το 2030, εμφανίστηκε να επαιτεί τη διευθέτηση του χρέους. Είναι πασιφανές ότι οι αναφορές στο ζήτημα αυτό δεν είναι παρά ένα φθηνό, επικοινωνιακό, για εσωτερική κατανάλωση, «τρικ». Θα έλεγα πως η αντίδραση αυτή της ΝΔ είναι βεβιασμένη, καθώς ούτως ή άλλως το θέμα της απομείωσης του χρέους εξακολουθεί να  βρίσκεται στην ατζέντα, παρά το νέο μνημόνιο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραψε, συνεπικουρούμενη και από τη ΝΔ. Η επιχειρηματολογία περί του αν γνωρίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού δημοσίου χρέους βρίσκεται στα χέρια «επίσημων πιστωτών», δηλαδή των εταίρων μας σε ΕΕ και ΔΝΤ ή αν αγνοεί ακόμη και αυτά που υπέγραψε, δεν νομίζω ότι στέκουν και πολύ αυτές τις στιγμές. Σε κάθε βήμα του ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει με κάποιο τρόπο να υπενθυμίζει στους πιστωτές ότι υπάρχει και άλλη οδός. Να, όμως, που η κριτική έρχεται και από τους μέχρι πρότινος «συντρόφους» του Έλληνα πρωθυπουργού.

Τι λέει η Λαϊκή Ενότητα; Ότι η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να μιλήσει γενικόλογα για «αναδιάρθρωση του χρέους» ενώπιον ενός διεθνούς οργανισμού, του ΟΗΕ, ο οποίος έχει επεξεργαστεί πλήρη νομική επιχειρηματολογία για τη διαγραφή του χρέους όταν είναι αθέμιτο, παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο, είναι ενδεικτική της πλήρους υποτέλειας, με την οποία θα αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις των δανειστών η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

«Αποτελεί ύψιστη διγλωσσία το γεγονός ότι η γενικόλογη αυτή αναφορά έρχεται λίγες μέρες μόλις μετά την αποχή της Ελλάδας από την ψηφοφορία στη ΓΣ του ΟΗΕ, κατά την οποία θεσπίστηκε ένα διεθνές πλαίσιο κανόνων που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των υπερχρεωμένων κρατών και την κυριαρχία τους». Και η ανακοίνωση καταλήγει: «Αναδιάρθρωση του χρέους» δεν σημαίνει μείωση των βαρών για το λαό, αλλά εξασφάλιση ότι οι δανειστές δεν θα βγουν ποτέ χαμένοι. Μόνος δρόμος για την απαλλαγή από το βραχνά του χρέους, η παύση πληρωμών και η διαγραφή του». Από το ένα άκρο στο άλλο και είναι πασιφανές πως δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα.

Αλήθεια, τόσους μήνες που γίνονταν όλες οι συζητήσεις για το νέο μνημόνιο γιατί δεν είχε υπάρξει η εν λόγω αντίδραση; Δεν δικαιολογώ με αυτό τη στάση του Αλέξη Τσίπρα, ούτε είναι στις προθέσεις μου να υπερασπίζομαι τη στάση της εκάστοτε επίσημης εξουσίας. Απλά αναρωτιέμαι, ποιες θα ηταν οι «σωτήριες λύσεις» του ΚΚΕ, της Λαϊκής Ενότητας και των υπολοίπων αντιμνημιονιακών. Γιατί αν θυμάμαι καλά, όλοι παρακαλούσαν να τελειώσει πρώτα η ιστορία με τη συμφωνία και έπειτα να ασκηθεί η ανάλογη κριτική. Αυτό που πιστεύω είναι ότι όλα τα κόμματα σύρονται πίσω από το απεχθές μνημόνιο, απλά γίνεται αγώνας εντυπώσεων.

Οι πολίτες, όμως, δεν παύουν ν' αναρωτιούνται: Πώς και με ποιο τρόπο θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους; Αν σε κάποιους εξακολουθεί να λειτουργεί ως πρότυπο η σταλινική Ρωσία με τη βασιλεία των κομισάριων του κόμματος, ή σε άλλους η λατρεία του ξοφλημένου δυτικού μοντέλου ζωής, απλά απευθύνονται σε λάθος πολίτες. Από την άλλη, αν ο πρωθυπουργός έχει ακόμη να διαπραγματευθεί για το μνημόνιο, ας πει τι ακριβώς θέλει να πετύχει, αφού ούτως ή άλλως τα μέτρα λιτότητας θα εφαρμοστούν. Κοινώς, αγαπητοί αναγνώστες, μάλλον τα κόμματα εμπαίζουν το λαό. Εκείνος, όμως, έχει ξυπνήσει και έχει καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι. Η απάντηση θα δοθεί, κατά τα φαινόμενα, λίαν συντόμως. Γιατί το να επικαλούνται όλοι τον λαό, όταν τον έχουν καταδικάσει ο καθείς με τον τρόπο του στη φτώχεια, είναι τουλάχιστον ανοσιούργημα.