Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Το να εκλιπαρεί κανείς τους λαούς να μην πορεύονται στο χείλος του γκρεμού, τους δίνει την ευκαιρία να τον εγκαλούν για υπερβολική εγωπάθεια και ναρκισσισμό. Οι μάζες γνωρίζουν, λένε, περισσότερα σήμερα, που η ιδεολογική πενία πονηριές κατεργάζεται. Η παντογνωσία μέσω του διαδικτύου και η απλόχερη τεχνητή συμπόνια από αγαθοεργίες πολυεθνικών και τραπεζικών ιδρυμάτων, σε αγαστή συνεργασία με την στατική τάξη των εργατών που παγιδεύτηκαν στις κλαδικές και μόνο αξιώσεις τους, δίνει το δικαίωμα στους παραφιλολογούντες επί της αγωνιστικότητας μιας υποτιθέμενα μικρής μερίδας αγνών πολιτών, να βάζουν την ταφόπλακα της πλειοψηφικής αποχαύνωσης.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Οι πολλοί δεν είναι τόσοι  όσοι λένε και οι λίγοι δεν είναι πολλοί. Μια κοινωνική τελμάτωση λαμβάνει χώρα εδώ και δεκαετίες και αυτό που λανσάρεται σε τελική ανάλυση, δεν είναι κάτι περισσότερο από μια υποτιθέμενη ανάσα εκτόνωσης από την καθημερινότητα, με την προσφορά μιας ώρας ελεύθερης ζωής, που δεν είναι καν ελεύθερη από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Κοινώς, ούτε ελεύθερος χρόνος, ούτε ελεύθερες επιλογές. Αναμασήματα από ρητά άλλων εποχών, με συμμετέχοντες πρόσωπα που άφησαν «ιστορία» στους γνωρίζοντες πράγματα και καταστάσεις, αυτά είναι το προαπαιτούμενο για την κατάταξή σου στην εργασιακή ιεραρχία. Και αν δεν φτάνει μόνο αυτό, συμπληρώνεται από το καυτό βιογραφικό σου, που το συνέταξες σε ώρες φαντασιακής εργασιομανίας. Ναι, ο κόσμος συνεχίζει να βαδίζει στο χείλος του γκρεμού και δεν θα του το αποστερήσεις. Συνεχίζει να καταναλώνει τα ίδια σκουπίδια με καμάρι, συνεχίζει τον ένδοξο δρόμο της πατριωτικής περηφάνιας, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό για όλους εκείνους που ξεχειλίζουν από αυτή, μήπως και το κάνουν από σκοπό και με δόλια μέσα. Όμως, δεν σε ακούν. Δεν παρατηρούν καν τις συστάσεις σου για την απόκτηση Παιδείας εκτός σχολείου, δεν απαντούν καν στις αιτιάσεις σου για ανύπαρκτη εκπαίδευση. Τρόπον τινά, έχουν πάρει τον δρόμο τους και ας είναι γεμάτος κινδύνους και κακοτοπιές. Οι λαοί έχουν πάρει τις κατευθύνσεις τους από τη νέα γενιά των επαγγελματιών πολιτικών και δεν έχουν αναγκη από τα συνθήματα άλλων εποχών. Έχουν κλειστεί εδώ και κάποιες δεκαετίες στα σπίτια τους οι πολίτες και δε επιθυμούν την ξενάγηση στα άδυτα του νου, κάτι που θεωρούν περιττό. Σήμερα οι λαοί υφίστανται την τελευταία σκληρή επίθεση στις αξιώσεις τους που έχουν περιοριστεί στα στοιχειώδη. Ακόμη κι αυτά, όμως, δεν παραχωρούνται χωρίς υποχωρήσεις. Οι πολιτικές λιτότητας είναι το παρόν του σήμερα, η απλόχερη προσφορά των εξουσιών για τον εφησυχασμό και την υπακοή. Οι λαοί έχουν όχι μόνο τους ηγέτες που τους αξίζουν, αλλά και τις πολιτικές που επιθυμούν, έτσι όπως επιλέγουν να εκφραστούν στην κάλπη, είτε ψηφίζοντας συνειδητά ακροδεξιά κόμματα, είτε επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τους ίδιους και τους ίδιους, γιατί η πολιτική είναι υπόθεση επαγγελματιών του είδους. Κάθε φορά λοιπόν, που ασκεί κανείς κριτική και τους υπενθυμίζει πως βρίσκονται σε αδιέξοδο ή προς νέα αυτοκτονική τάση, απλά τον λοιδορούν για την ακραία στάση.

Για να μην κρυβόμαστε: οι πολίτες έχουν χαράξει την πορεία τους και κάθε κριτική δεν τους είναι αρεστή. Βαδίζουν από χρόνια στο χείλος του γκρεμού και αποστερούνται τα στοιχειώδη. Μπορεί να πρέπει να τους επισημανθεί η λανθασμένη πόρευση. Μπορεί να επιβάλλεται να τους υπενθυμίσει κάποιος πως ο δρόμος δεν έχει διέξοδο. Αυτόν τον δρόμο, όμως, έχουν επιλέξει, αυτόν ακολουθούν. Στο τέλος, προέχει μόνο να μην σε επικρίνουν για ολοκληρωτική συμπεριφορά. Διαφυλάττεις σε τελευταία ανάλυση και εσύ τον εαυτό σου και αναπαύεσαι στις επαναστατικές σου δάφνες. «Εγώ θα άλλαξω τον κόσμο;» λες. Αυτό ακριβώς θέλουν και όσοι δημιούργησαν τα αδιέξοδα. Να τα χωνέψει κανείς και να μην ψάξει για περάσματα. Να επιλέγουν εκείνοι πότε και με ποιο τρόπο θα σπρώξουν στον γκρεμό τους πολίτες.