Χθες είδαμε τη μια πλευρά του ευρωπαϊκού στρουθοκαμηλισμού έναντι του τεράστιου προβλήματος από την ανέλεγκτη εισροή προσφύγων και λαθρομεταναστών. Τη μετάθεση για τον επόμενο μήνα της ενίσχυσης μιας ναυτικής δύναμης που επιφορτίζεται με την αντιμετώπιση των «διακινητών», των σύγχρονων δουλεμπόρων. Και η οποία δεν θα καλύπτει τη θαλάσσια περιοχή από την οποία γίνεται η μαζικότερη εισροή, δηλαδή το Αιγαίο.

Λίγο αργότερα ακολούθησε το φιάσκο της συνόδου των 28 υπουργών Εξωτερικών, που δεν κατέληξαν σε καμία απόφαση. Ούτε καν στην υιοθέτηση της πρότασης  Γιουνκέρ για την αποδοχή 120.000 προσφύγων. Έμειναν στην αποδοχή μόνον 36.000 ανθρώπων από Ελλάδα και Ιταλία, όταν τόσοι εισέρχονται, στις δυο χώρες, κάθε εβδομάδα.

Αναγκαστικώς επαναλαμβάνω από το χθεσινό σημείωμα: Αλληθωρίζουν οι βόρειοι εταίροι μας. Δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Καθένας να προστατεύσει, όπως μπορεί το «κτήμα» του. Με πιο προκλητικές τις περιπτώσεις κάποιων χωρών του πρώην «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», όπως η Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία, Πολωνία, όπου πολιτικώς κυριαρχούν οι πιο σκληρές εκφάνσεις εθνικισμού.

Και όμως, οι ίδιες αυτές χώρες πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της «συμμαχίας προθύμων», των Μπους, Κλίντον και Μπλερ και μετέπειτα των Ομπάμα, Κάμερον και Σαρκοζί. Αυτών που άνοιξαν, με τις εισβολές τους στην αραβική χερσόνησο, και την υποκίνηση της τάχα «αραβικής Άνοιξης» στην Αφρική, κυρίως στη Λιβύη, τους ασκούς του Αιόλου. Έσπειραν άνεμους. Και θερίζουμε θύελλες οι μη υπαίτιοι. Με την προκλητική μάλιστα αξίωση των πρωταιτίων, ΗΠΑ και Βρετανίας, να αποδεχθούν το μικρότερο αριθμό προσφύγων.

Και εμείς τι κάνουμε;

Άκουσα με προσοχή τους δυο πολιτικούς αρχηγούς στην τηλεμαχία τους. Αλλά δεν άκουσα κανέναν από τους δυο να διακηρύσσει το αυτονόητο. Ότι η Ελλάδα δεν δεσμεύεται πλέον από τη συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ». Την οποία χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, ως φυσαρμόνικα, το Βερολίνο. Πότε αναστέλλοντας και πότε επαναφέροντάς την.

Η χώρα μας έχει μια και μόνη ανθρωπιστική υποχρέωση. Να διευκολύνει, με κάθε τρόπο, τους πρόσφυγες να φτάσουν εκεί που πράγματι επιθυμούν. Και εκεί ας δείξουν τον δικό τους ανθρωπισμό, αυτοί που ως τώρα, όντας έξω από το χορό, ευκόλως μας κατηγορούσαν για μη επαρκώς ανθρωπιστική αντιμετώπιση των μεταναστών.

Όταν το αίτημα ανθρωπιάς κτυπά τη δική τους πόρτα, και εκείνοι αντιδρούν με τα σκληρότερα μέτρα, ας λείπουν οι κριτικές και οι υποδείξεις προς τους χειμαζόμενους.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr