Η πολιτική ιστορία μας είναι γεμάτη από χαμένες ευκαιρίες. Και τώρα βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο. Διότι η σημερινή κυβέρνηση έχει πράγματι ιστορική ευκαιρία να δώσει οριστικές λύσεις σε προβλήματα και παθογένειες της δημόσιας ζωής, που μας ταλανίζουν επί δεκαετίες. Και το ερώτημα είναι αν ο πρωθυπουργός θα αδράξει πράγματι την ευκαιρία που του προσφέρεται, ώστε να καταγραφεί ως ο πολιτικός που τόλμησε τις μεγάλες αλλαγές, ή αν θα αφήσει να χαθεί, μέσα από τα χέρια του.

Ποτέ άλλοτε, Έλληνας πρωθυπουργός δεν είχε στα χέρια του αυτό το ισχυρό όπλο που έχει ο Αλέξης Τσίπρας. Να έχει εξασφαλισμένη την απόλυτη συναίνεση του συντριπτικώς μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης. Πλην των νεοναζί και του ΚΚΕ. Πλειοψηφία που του δίνει τη δυνατότητα να περνά από τη Βουλή αλλαγές επικυρωμένες από τα δυο τρίτα του σώματος. Με αντιστοιχία τουλάχιστον στο 80% του λαού, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι «πλατφορμιστές», μαζί με την ΧΑ και το ΚΚΕ «κρατάνε» ένα 20% των ψηφοφόρων. 

Με αυτό το δεδομένο θα έπρεπε να είμαστε αισιόδοξοι ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η χώρα θα μπει επιτέλους σε κανονική τροχιά σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους, ότι θα τεθούν ισχυρές βάσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης μέσα στην επόμενη δεκαετία. Δυστυχώς, η στάση και του ίδιου του πρωθυπουργού και των περισσότερων από τους συνεργάτες του, στην κυβέρνηση και στο κόμμα του, δεν μας αφήνουν να πούμε «δόξα τω Θεώ, αποφύγαμε τα χειρότερα». Κάθε τόσο καταφεύγουμε στο «βοήθα Παναγία».

Ήταν ιστορική ευκαιρία για τον πρωθυπουργό να ξεκαθαρίσει την κατάσταση στο κόμμα του αμέσως μετά την πρώτη αρνητική ψήφο από ένα κομμάτι της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Αλλά δεν την άδραξε. Προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Αλλά στο μεταξύ κερδίζουν χρόνο και συγκροτούν το δικό τους κόμμα οι διαφωνούντες. Που έχουν ξεκινήσει ουσιαστικώς την προεκλογική τους εκστρατεία.

Ήταν ιστορική ευκαιρία να σχηματίσει μια κυβέρνηση ευρύτατης αποδοχής και μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, στηριζόμενη στην ισχυρότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα μπορούσε να ονειρευτεί οποιοσδήποτε ηγέτης. Αλλά, φοβούμενος τον Παναγιώτη και τη Ζωή, δεν το τόλμησε.  Ελπίζω, εύχομαι και προσεύχομαι, να μην κάνει πίσω και στη δέσμευσή του ότι θα κλείσει οπωσδήποτε τη συμφωνία. Ότι δεν θα έχουμε πισωγυρίσματα. Ώστε μην ξαναπούμε το «βοήθα Παναγία». Διότι μας βαρέθηκε και η Μεγαλόχαρη.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr