-Διερευνητική, άκρως αποκαλυπτική, πρωτόγνωρη και σαγηνευτική  η περιήγηση με το πλοιάριο με τον γυάλινο πάτο, που ξεκίνησε από φέτος το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με προορισμό τη Νησιώπη. Το θαύμα της φύσης χαρίστηκε στη Λέσβο και στους κατοίκους της, δίνοντας δείγματα ζωής άλλων χρόνων, άλλων εποχών, άλλων διεργασιών της φύσης και των φαινομένων της.

Η σκληρή δουλειά, οι άοκνες προσπάθειες, οι συντονισμένες δράσεις και οι στόχοι που διαρκώς τίθενται όλο και πιο ψηλά, έχουν το ποθητό αποτέλεσμα και δείχνουν το δρόμο για την επιτυχία. Φυσικά ο καθένας θέλει να γίνει κοινωνός αυτής της κληρονομιάς. Όλοι μας θέλουμε να δούμε τον μαγικό κόσμο του θαλάσσιου δάσους.

Δεν είναι, όμως και τόσο εύκολο. Το κόστος γενικότερα αυτής της εκδρομής σίγουρα προβληματίζει.

Αν ξεκινήσουμε από το εισιτήριο που πρέπει να δώσουν όσοι επιλέξουν τη διαδρομή από το Μουσείο προς τη Νησιώπη 10 ευρώ /άτομο ή από το λιμάνι του Σιγρίου προς το νησάκι 12ευρώ/ άτομο, ή από το λιμάνι ως το νησί και περιμετρικά αυτού 15ευρώ/ άτομο,  και υπολογίσουμε τι πρέπει να δώσει μια οικογένεια των τεσσάρων ατόμων, μαζί με την ξενάγηση στο χώρο του μουσείου -μια και έφτασαν ως εκεί- αν βάλουμε και τη βενζίνη Μυτιλήνη - Σίγρι, χωρίς φαγητό ή κολατσιό, το 100ευρώ έχει χαθεί.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι αξίζει χίλιες φορές περισσότερο τον κόπο και την εμπειρία, όμως αν δεν υπάρχουν τα «οποία», όλα φαίνονται δύσκολα και αδύνατα. Και την καμήλα την έδιναν μια δραχμή, αλλά δεν είχαν να την αγοράσουν.

Μήπως θα έπρεπε η διοίκηση να κάνει κάτι καλύτερο για τους ντόπιους τουλάχιστον, που θέλουν να επισκεφτούν το μνημείο που ο τόπος τους διαθέτει; Δεν είναι κρίμα να μην έχουν τη δυνατότητα να δουν από κοντά αυτό το μεγαλείο της φύσης; Ας διατηρηθεί το εισιτήριο για τους ξένους, αλλά για τους Έλληνες, που βιώνουν και μια από τις δυσκολότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας τους, ίσως να έπρεπε να υπάρχει μια διαφορετική αντιμετώπιση, για να γνωρίσουν τον τόπο τους και τους θησαυρούς του.

-Ο ΕΝΦΙΑ επανέρχεται με διάφορες αλλαγές, αλλά όπως και να' χει θα αποτελέσει έναν ακόμα βρόγχο στο λαιμό όλων των ιδιοκτητών, σε έχοντες και μη κατέχοντες.

Φυσικά εξετάζονται αλλαγές, όπως να μειωθούν οι συντελεστές για τις κατοικίες με χαμηλή αντικειμενική αξία, ν' αυξηθούν οι συντελεστές στα υψηλότερα κλιμάκια, όπως, για παράδειγμα, στα ακίνητα που βρίσκονται σε περιοχές με τιμή ζώνης άνω των 2.000 ευρώ, να μειωθεί ο φόρος για τα κενά και μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα, ενώ προτείνεται στην κατηγορία αυτή να συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο όσα κτίσματα είχαν κάποτε ηλεκτροδοτηθεί, αλλά και όσα αποπερατωμένα ουδέποτε ηλεκτροδοτήθηκαν, ζητείται δε ειδική ρύθμιση (εξαίρεση) για τα κτίρια γραφείων που είναι κενά τόσο στην Αθήνα, όσο και στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία...

Το θέμα είναι ότι όλοι και όσοι είναι ευκατάστατοι και όσοι εργάζονται και εκείνοι που είναι άνεργοι, ανεξαιρέτως, θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Και δω, όμως, θα έπρεπε να υπολογιστεί η αρχή της αναλογικότητας. Γιατί δεν είναι δυνατόν σ' ένα ακίνητο που έχουν ιδιοκτησία, ένας εφοπλιστής με έναν επαγγελματία ή ιδιώτη που την κληρονόμησε, να πληρώσουν το ίδιο, ούτε ένας μεγαλοεισοδηματίας με έναν απολυμένο, που δεν έχει να φάει, να πρέπει να πληρώσουν το ίδιο.

Όλοι οι παράμετροι θα πρέπει να προσμετρηθούν και ο καθένας να πληρώσει όσα του αναλογεί βάσει των φορολογικών του στοιχείων και της οικονομικής του κατάστασης.