-Σε πολλές γειτονιές τα τρωκτικά και μάλιστα πελωρίων διαστάσεων, αλλά και οι κατσαρίδες, βγαίνουν σωρηδόν από τα φρεάτια και κάνουν επιδρομές σε σπίτια.

Τα τρωκτικά καταβροχθίζουν σήτες, παράθυρα, τρυπώνουν όπου βρουν και οι κάτοικοι των βορείων κυρίως προαστίων αλληλοκυνηγιούνται μαζί τους. Τοποθετούν φάκες, αγοράζουν σκευάσματα για την καταπολέμησή τους, ενώ κάνουν και απολυμάνσεις για τις φτερωτές, αηδιαστικές  και «σκληροτράχηλες» κατσαρίδες, που μικρές - μεγάλες αλωνίζουν.

Δυστυχώς, ο πληθυσμός τους είναι μη αντιμετωπίσιμος με τις απλές και μεμονωμένες τακτικές που εφαρμόζουν οι πολίτες, γι' αυτό ζητούν να γίνουν απολυμάνσεις και ψεκασμοί σε όλα τα φρεάτια και τους αγωγούς της πόλης, σε μια γενική και μεθοδευμένη προσπάθεια εξολόθρευσής τους.

Το μόνο που ζηλεύουν είναι οι αντοχές τους και πολλοί είναι εκείνοι που χαριτολογώντας, εκφράζουν την ευχή να μπορούσαν να μεταλλαχτούν σε κατσαρίδες, για να καταφέρουν να επιβιώσουν στις σημερινές και μελλοντικές δυσβάσταχτες συνθήκες ζωής.

-Στο πάρκο του Αγ. Ευδοκίμου, μαζεύονται καμιά τριανταριά πιτσιρίκια κάθε απόγευμα. Παίζουν, μιλούν, τρέχουν, γελούν και γενικά ο χώρος μετατρέπεται σ' έναν παιδότοπο, που γεμίζει από νιάτα, ένταση και ζωντάνια.

Μέχρι εδώ όλα ωραία. Τα παιδιά είναι στη γειτονιά τους, κοντά στα σπίτια τους, ο έλεγχος από τους γονείς είναι εύκολος.

Όμως, μόλις πέσει η νύχτα και ανάψουν τα φώτα του πάρκου, προφανώς ενοχλούνται. Θέλουν μια πιο ρομαντική ατμόσφαιρα. Η λάμψη που εκπέμπουν τα φωτιστικά, είναι ενοχλητική, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει. Βρήκαν τη λύση. Έμαθαν και ρυθμίζουν την κατάσταση. Πώς;

Μα πολύ απλά, κατεβάζοντας τον διακόπτη της ασφάλειας του κυκλώματος. Και σαν καλά παιδιά, όταν έρθει η ώρα να χωριστούν και να μπουν στα σπίτια τους, αποκαθιστούν τον φωτισμό, ανεβάζοντας τον διακόπτη!!!

Αν είναι δυνατόν. Ο καθένας να μπορεί να έχει πρόσβαση στις ασφάλειες και το ηλεκτρικό. Όσο ασφαλείς κι αν είναι οι συνδέσεις, δεν θα έπρεπε όλες αυτές οι εγκαταστάσεις να είναι κλειδωμένες και ουδείς άλλος να έχει πρόσβαση πλην των ηλεκτρολόγων του δήμου; Το κάθε πιτσιρίκι να βάζει τα χέρια του και να παίζει με τον κίνδυνο;;;

-Δεν ξέρουμε κατά πόσο έχει αντιληφθεί ο κόσμος τι γίνεται, ή συνειδητά κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Δεν ξέρουμε αν βλέπει γύρω του ή αν εθελοτυφλεί.

Και καλά για τους ιθύνοντες, αλλά όλοι οι υπόλοιποι; Εμείς απλά αποτυπώνουμε όσα βλέπουμε και σίγουρα θα πέφτει και στην αντίληψη του καθενός που κινείται στην πόλη τις «μικρές» ώρες.

Καμιά φορά αναρωτιέσαι αν το νεαρό της ηλικίας, είναι εκείνο που τυφλώνει και σε κάνει να μην σκέφτεσαι, ούτε να αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο.

Τη νύχτα νεαρά κορίτσια, κατά μόνας ή δυο - δυο και ελάχιστες φορές με περισσότερη παρέα, ανηφορίζουν για τα σπίτια τους πολύ νωρίς το πρωί. Λόγω καλοκαιριού, η ενδυμασία τους είναι ανάλαφρη, ενώ το σορτς επικρατεί. Προχωρούν κάνοντας άθελά τους πασαρέλα, υπό τα περίεργα και γυαλιστερά βλέμματα των λαθρομεταναστών, που είναι αραγμένοι στα πάρκα και στους κήπους, στις στάσεις των λεωφορείων και ενίοτε κρεμασμένοι σαν τα σταφύλια στα κάγκελα της Καβέτσου, ή στην περίφραξη της δημοτικής πλαζ.

Οι γονείς θα πρέπει να τα συμβουλεύουν όσο μπορούν, γιατί κανείς δεν ξέρει πια πού καραδοκεί ο κίνδυνος.