Εδώ που φτάσαμε, δεν έχει πια σημασία να πούμε, εμείς οι «απέξω», οι πολίτες, ή και οι σχολιαστές των πολιτικών εξελίξεων, τίνος οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις δικαιώθηκαν και τίνος οι αυταπάτες διαψεύσθηκαν. Έχει όμως καταλυτική σημασία αν, επιτέλους, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, παραδέχονται, έστω οψίμως, ότι χάσαμε πέντε ολόκληρους μήνες, κατά τους οποίους έγινε επικινδύνως τραγικότερη η κατάσταση της οικονομίας μας, περιμένοντας να δικαιωθεί ο Μπαρουφάκης και τα «παίγνιά» του.

Επέμενε, ο μοιραίος αυτός άνθρωπος για την άθλια πορεία των διαπραγματεύσεων (και δεν το λέω τώρα, δρυός πεσούσης, αλλά το κραυγάζω από τον Φεβρουάριο, ότι με τα «παίγνια» του μας πάει κατά τα βράχια) ότι στο τέλος θα κερδίσουμε, επιλέγοντας ένα συγκεκριμένοι στρατήγημα, από τη Θεωρία των Παιγνίων. Το λεγόμενο chicken game. Του «ζαλισμένου κοτόπουλου». Όπου, για να μη σας ζαλίζω και εσάς, η προσδοκία είναι ότι μπορείς να φέρεις τον αντίπαλο σε τέτοια θέση, ώστε να εύχεται, ως κατάληξη, όχι να σε κερδίσει η να συμβιβαστεί, αλλά να χάσει. Να μας πει δηλαδή η Μέρκελ «έχασα, ξεχνάμε ό,τι σας δώσαμε, δεν θέλω άλλη διαπραγμάτευση».

Δυστυχώς επί μήνες παραμύθιαζε τον Αλέξη Τσίπρα με τη συνδρομή και του Φλαμπουράρη. Και έκανε πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ να επενδύουν σε λάθος προσδοκίες. Διό και έχει ιδιαίτερη αξία ότι, σήμερα πια, ομολογούν την πικρή αλήθεια. Όπως ο αντιπρόεδρος της Βουλής Αλέξης Μητρόπουλος που δήλωσε ευθαρσώς χθες στο «Μέγα»: «Όσοι ακόμη κάναμε κριτική για την πορεία των διαπραγματεύσεων, δεν είχαμε φανταστεί την κατάρρευση μιας περήφανης διαπραγμάτευσης που είχαμε υποσχεθεί στο λαό μας».

Δυστυχώς, εκτός από την ελαία και τη φαιδρά πορτοκαλέα ενδημεί παρ' ημιν και το εύπιστον ενός μεγάλου τμήματος του λαού μας. Που κατάπινε αμάσητες τις μπουκιές του καψαλισμένου κοτόπουλου που σερβίριζε ο κύριος Μπαρουφάκης. Και τώρα αναγκαζόμαστε να κάνουμε νέες προτάσεις, στο «και πέντε» πια, τις οποίες επεξεργάζονται ουχί τοιούτοι φωστήρες, αλλά Γάλλοι ειδήμονες. Χωρίς άλλη επιλογή παρά να τις δεχθούμε. Κι εγώ θα πω «χαλάλι», αν χάσουμε σε πολλά άλλα σημεία, αλλά να κερδίσουμε τουλάχιστον ένα: Τη διαρρύθμιση του μη βιώσιμου χρέους μας. Ότι δεν θα φορτωθούμε άλλα πενήντα τόσα δισεκατομμύρια χρέους, χωρίς να έχει ρυθμιστεί το ασήκωτο υπάρχον. Ελπίζοντας, ό,τι μας δώσουν, να πάει στην πραγματική οικονομία και όχι πάλι στις τράπεζες.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr