Τύφλα να' χει η Μαρία Αντουανέτα. Η οποία όταν άκουσε τον λαό να ζητά «ψωμί, ψωμί», αναρωτήθηκε γιατί, αφού δεν έχουν ψωμί, δεν προτιμούν, το ...παντεσπάνι.

Κάπως έτσι αντέδρασε και ο καλοθρεμμένος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης, έναντι του θορύβου που έχει ξεσηκώσει η προοπτική αύξησης του ΦΠΑ σε όλα τα συσκευασμένα τρόφιμα. Μα γιατί κάνουν έτσι, αναρωτήθηκε, μιλώντας στην τηλεόραση του «Σκάι». Για να θέσει το μέγα πολιτικό ερώτημα: «Πόσα μακαρόνια τρώει ένας συνταξιούχος»;

Λαϊκιστής δεν είμαι. Και αν είναι να επέλθει επιτέλους συμφωνία και να βγούμε από τα αδιέξοδα, «ας πάει και το παλιάμπελο» που έλεγε η Μάνα μου. Ας πάνε και τα μακαρόνια. Τα οποία και αδυναμία μου είναι, και ασφαλώς η πιο πρόχειρη λύση, όχι μόνο για κάθε συνταξιούχο, αλλά για κάθε ελληνική οικογένεια. Να συμφωνήσω μαζί του ότι δεν αξίζει για μια επιβάρυνση έξι λεπτών ανά πακέτο ζυμαρικών να τα «σπάσουμε». Το έλεγε και το ξανάλεγε, αυτό για τα έξι λεπτά. Μα είναι μόνον έξι λεπτά.  Και δώστου ξανά: Έξι σεντς του ευρω.

Ο ίδιος είναι προφανώς καλοφαγάς. Η εμφάνισή του τον κατατάσσει στους καλοθρεμμένους. Και, ενδεχομένως, αφού του περισσεύουν αρκετά κιλά, έχει κάθε λόγο ειδικώς αν συμβουλεύεται διατροφολόγο- να αποφεύγει τα ζυμαρικά. Επειδή όμως, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, εκφράζει την «για πρώτη φορά Αριστερά», καλό θα ήταν να θυμάται ότι το ψωμί και η εύκολη μακαρονάδα είναι, φευ, το άπαν της διατροφής για ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα. Και να μη μας θυμίζει τη Μαρία Αντουανέτα. Λες και αναρωτιέται «πώς κάνουν έτσι για τα μακαρόνια, γιατι δεν τρώνε δυο φιλέτα, που δεν είναι συσκευασμένα;».

Όπως θα έπρεπε να θυμάται την ασφαλώς ορθή- προεκλογική θέση του κόμματός του, αλλά και θέση κάθε οικονομολόγου ή πολιτικού, που δεν ενδιαφέρεται μόνον για τους αριθμητικούς δείκτες, αλλά και για τους ανθρώπους, ότι αυτού του είδους οι έμμεσοι φόροι, όπως οι φόροι επί της κατανάλωσης βασικών ειδών διατροφής, είναι οι πιο άδικοι. Και άρα οι πιο ασύμβατοι με μια «κυβερνώσα Αριστερά». Ακριβώς διότι πλήττουν εκείνους που ζουν στο όριο, ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Και, δόξα τους «θεσμούς» και τα προγράμματα «διάσωσης», η Ελλάδα έχει γεμίσει από τέτοιους συνανθρώπους μας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr