Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι συζητήσεις για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων συνεχίζονται πυρετωδώς και δεν είναι και λίγοι εκείνοι που προτείνουν διάφορα για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Μεταξύ αυτών και ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, που θεωρεί ότι με ένα δημοψήφισμα o λαός θα μπορούσε να απορρίψει ή να επικυρώσει την επικείμενη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές. Ισχυρίζεται μάλιστα, ότι σε αντίθετη περίπτωση, δεν υπάρχει άλλη λύση. «Ο χρόνος πιέζει, καθώς στα τέλη Μαΐου ή στα τέλη Ιουνίου, κινδυνεύουμε να μην μπορούμε πλέον να εξασφαλίσουμε την πληρωμή των μισθών» των δημοσίων υπαλλήλων, τόνισε χαρακτηριστικά.

Από την άλλη μεριά, ο Αντώνης Σαμαράς, πρώην πρωθυπουργός και αυτός, κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα ότι έχει βάλει την χώρα σε μεγάλες περιπέτειες και ότι η χρεοκοπία είναι κοντά. Γνωστές είναι και οι ρήσεις των δανειστών, όπως η πρόσφατη του Γιούνκερ που αναφέρει, μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα έκανε λάθη στο παρελθόν, αλλά η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έκανε τις σωστές κινήσεις και αυτοί που τις αμφισβητούσαν, κέρδισαν τις εκλογές και τώρα έρχονται αντιμέτωποι με τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Τι δηλώσεις κι αυτές... Και να σκεφθεί κανείς ότι είναι οι πιο επιεικείς. Η καταστροφολογία δίνει και παίρνει, για μια Ελλάδα που βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού, οι δε παρεμβάσεις από πολιτικούς που έχουν κριθεί στις εκλογές, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο παρά να δυναμιτίζουν περισσότερο το κλίμα. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει πολλά πρόσωπα από τις δηλώσεις των στελεχών της. Είναι επίσης, πασιφανές και αναπόφευκτο ότι υπάρχουν και θα υπάρξουν περαιτέρω εσωκομματικές διαφωνίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο, όμως, είναι το πώς φαινόμαστε προς τα έξω. Αν υπάρχει ένα ενωτικό κλίμα ή αν οι διαφωνίες έχουν υπερκεράσει κάθε ως τώρα τεχνητά ωραιοποιημένη εικόνα της χώρας. Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει.

Η απορία μου, όμως, συνίσταται στο εξής: πώς γίνεται πολιτικοί που δεν διαπραγματεύτηκαν στο παραμικρό το μνημόνιο και έριξαν τη χώρα στα βράχια, να ομιλούν περί επικίνδυνης πορείας και μη πληρωμή των μισθών; Αυτοί, άραγε, δεν έφτασαν τα νοικοκοιριά σε απόγνωση; Αυτοί δεν ήταν που ψήφιζαν τον ένα μετά τον άλλο τους νόμους της φορομπηχτικής πολιτικής; Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς θα μείνουν στην ιστορία ως οι πρωθυπουργοί που δεν είπαν σε τίποτε όχι. Οι πολιτικοί αυτοί που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας με τις κάθε λογής δεσμεύσεις απέναντι σε ΕΚΤ και ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή βέβαια, όλοι ομιλούν περί συμφωνίας και δημοψηφίσματος. Δίκοπο μαχαίρι και αυτό, όσο δύσκολη είναι η θέση του Αλέξη Τσίπρα, που από τη μια έχει τους εταίρους, και από την άλλη τον ελληνικό λαό που περιμένει πολλά από αυτόν, αλλά όχι φυσικά να τα χάσει όλα. Οι εταίροι, από την άλλη μεριά, παίζουν στην κυριολεξία με τη φωτιά σε ότι αφορά την ισορροπία στην ευρωζώνη. Δεν κάνουν πίσω στο παραμικρό και η συμφωνία που λένε πως θα επιτευχθεί, κρύβει πολλές παγίδες. Αν η Ελλάδα συμβιβαστεί, δεν θα υπάρξουν άλλα περιθώρια πολιτικών ελιγμών για την απομείωση του χρέους. Αν η κυβέρνηση δεν εξασφαλίσει ότι οι ρυθμίσεις δεν θα είναι και πάλι σε βάρος των νοικοκυριών, θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Οι μέρες κυλούν μαρτυρικά. Κάποιοι όμως, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, συνεχίζουν να κινδυνολογούν για τη μη πληρωμή των μισθών στο Δημόσιο. Κάποιοι ίσως και να εύχονται την αποτυχία της κυβέρνησης. Άλλοι πιθανόν να πανηγυρίσουν γιατί και πάλι η Ελλάδα μπορεί να σκύψει το κεφάλι. Μπερδεμένα είναι τα πράγματα, όπως και η ίδια η κυβέρνηση. Ένας γόρδιος δεσμός είναι όλα. Αυτόν, όμως, δεν θα τον λύσουν σε καμία περίπτωση ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου, ούτε ο Αντώνης Σαμαράς. Εναπόκειται στον λαό να πάρει τις τύχες στα χέρια του στην περίπτωση που θιχτούν και πάλι τα συμφέροντά του. Επαφίεται στον καθένα να αποφασίσει ποιο μέλλον θα θέλει να έχουν οι επόμενες γενεές. Γιατί υποσχέσεις των κομμάτων υπάρχουν πληθώρα και χώρος διαθέσιμος για ένα υποτιθέμενο προεκλογικά υποσχόμενο καλύτερο αύριο, δεν υπάρχει.