Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Άνοιξαν οι αγορές στην Ελλάδα, όχι, όμως, προς όφελος των ίδιων των Ελλήνων. Όμιλοι ξένων εταιρειών συνεχίζουν να αγοράσουν σε φθηνές τιμές ολόκληρες εκτάσεις φιλέτα στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αναστολή για τις όποιες εκκρεμότητες που συνοδεύουν τις αγορές αυτές, που συνήθως γίνονται με ατιμωτικούς όρους για τη χώρα και εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τους εκάστοτε αγοραστές. Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για τις αγορές αυτές, όταν στη χώρα που ελπίζει από το οποιοδήποτε ρευστό, οι διαπραγματεύσεις για τις αγοραπωλησίες γίνονται σε καθεστώς εκβιασμού, με το επιχείρημα του στυλ «όσο-όσο ή τίποτα», ή με προϋπόθεση τις φοροελαφρύνσεις που τις συνοδεύουν. Επενδύσεις σε κάθε είδους τομέα από τους ξένους λοιπόν, που έχουν εξετάσει από καιρό το αν συμφέρει ή μη, η έναρξη σε ελληνικό έδαφος της όποιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Γιατί οι υπολογισμοί έγιναν μελετημένα και έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι για την όποια επενδυτική δραστηριότητα.

Η Ελλάδα ως κομβικό σημείο, ως πέρασμα στη Μέση Ανατολή και τη Δύση, ως σημείο αναφοράς για τη διακίνηση προϊόντων με φθηνό κοστολόγιο, ως τόπος παραμονής προσφύγων αποδιωγμένων από τις χώρες τους για περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, δεν αποτελεί παρά τη λύση για τους κάθε λογής επενδυτές που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές σε υφεσιακή περίοδο, εμφανιζόμενοι παράλληλα ως Μεσσίες σε εποχές στέρησης. Εκμετάλλευση στο έπακρο και προοπτικές για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας μηδαμινές. Οι αγορές λοιπόν, είναι ανοιχτές, όχι, όμως, για τους μικρομεσαίους και τη λαϊκή κατανάλωση. Στην πραγματικότητα είναι ανοιχτές για τη χαμηλή εξαγορά, που με πρόσχημα την προσφορά ρευστού σε εποχές λιτότητας, φαντάζει πρόοδος στη χώρα της παρατεταμένης ανοχής. Ολόκληρες περιοχές φιλέτα προσφέρονται ως δώρο σε βαθύπλουτους ξένους επενδυτές, που έχουν να κερδοσκοπήσουν από την όποια περαιτέρω μεταπώληση στις υποτιθέμενες εποχές της ανάπτυξης. Εκείνες τις εποχές που και πάλι δεν θα ευνοηθεί το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο, μιας και οι συναλλαγές θα ξεφύγουν κατά πολύ από τα ελληνικά εδάφη και οι αγοραπωλησίες θα λάβουν χώρα μακριά από την κουτσουρεμένη ελληνική αγορά. Τα κέρδη θα είναι για τα κονσόρτσιουμ εκείνα που πόνταραν σταθερά στο φθηνό εργατικό δυναμικό μιας χώρας που ο βασικός μισθός αγγίζει αριθμούς που δεν υποδεικνύουν παρά ανθρωπιστική καταστροφή. Και μιας και η ζωή κυλά σε παρόμοιους ρυθμούς, τα κέρδη γέρνουν πάντα προς την πλευρά των φιλόδοξων επενδυτών, που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και πού. Με πρόσχημα λοιπόν, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, με επιχείρημα την επενδυτική δραστηριότητα στη χώρα της ένδειας και με άλλοθι τη ρευστότητα που απουσιάζει από καιρό, οι αγοραστές μιλούν για εμφανή στήριξη της χώρας μας και τα φιλέτα ξεπουλιούνται όσο-όσο. Θα έλεγε κανείς πως η όλη ιστορία παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι, με τους πολίτες να μην γνωρίζουν σχεδόν τίποτε και τις συνδιαλλαγές να διεξάγονται αφειδώς, με στόχο το ελάχιστο κέρδος ή την κατ' ευφημισμό ανάπτυξη.

Σκέπτεται λοιπόν, κανείς: Ποιος είναι ο κερδισμένος από όλη την ιστορία; Ποιοι καρπούνται από την παρατεταμένη κρίση στο όνομα μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης; Όλοι φαντάζονται ποιοι. Γιατί πίσω απ' όλα  υπάρχουν οι κερδοφόροι όμιλοι εταιρειών. Αυτοί που αγοράζουν και βγάζουν τα τριπλάσια στο όνομα της κρίσης. Ανάπτυξη το έλεγε αυτό η κυβέρνηση Σαμαρά, που ως αντιπολίτευση θεωρεί πως της χάλασαν τα σχέδια. Φιλέτα και φιλέτα, όμως, δυστυχώς παραδίδονται ακόμη προς εκμετάλλευση και οι πανηγυρισμοί των δανειστών καλά κρατούν. Εκτάσεις που περιμένουν τους ξένους επενδυτές, για να διαμορφωθούν σε ιδιωτικά ησυχαστήρια, εκεί που άλλοι υποδεέστεροι ξένοι θα υπηρετούν καταλαμβάνοντας τις φθηνές από πλευράς κόστους θέσεις εργασίας και άλλοι θα απολαμβάνουν τις διακοπές στην ηλιόλουστη χώρα με τη δουλοπρεπή νοοτροπία. Και αυτό που θα μείνει στο τέλος δεν θα είναι άλλο από το επιχείρημα ότι δεν έχουμε ακόμη ξεφύγει από το ζυγό της 400χρονης σκλαβιάς. Ένα επιχείρημα που τείνει να σκουριάσει από την πολύ χρήση.