Ίσως όχι ο αγώνας, αλλά πάντως το τραγούδι «τώρα δικαιώνεται». Διότι σήμερα μπορεί σύμπασα η Ελλάς να άδει το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι, από την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», που τόσο μας διαφήμισε ανά τον κόσμο. Και να είναι περίπου σαν «εθνικός ύμνος» που περιγράφει άριστα την επικαιρότητα: «Όσο κι αν ψάξω δεν βρίσκω άλλο λιμάνι, τρελή να μ' έχει κάνει, όσο τον Πειραιά».

Πραγματικά, παρακολουθώντας τις δηλώσεις κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, για το αύριο του σημαντικότερου λιμανιού της χώρας, κινδυνεύεις να τρελαθείς. Τα βρίσκει με τους Κινέζους για την ιδιωτικοποίησή του, μας ανακοίνωσε εκ Πεκίνου ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ο έχων υπό την εποπτεία του και ολόκληρο τον οικονομικό τομέα του κυβερνητικού σχήματος. Διαφωνεί όμως ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας και πειραιάρχης του ΣΥΡΙΖΑ- Θεόδωρος Δρίτσας.

Δεσμεύεται, έναντι των εταίρων μας, ότι θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Αλλά φαίνεται ότι δεν ρώτησε όχι μόνον τον Λαφαζάνη, αλλά ούτε και τον Λεουτσάκο. Όστις βγήκε στις τηλεοράσεις για να μας ανακοινώσει ότι «το λιμάνι δεν πωλείται». Επικαλούμενος την προγραμματική διακήρυξη του κόμματος του. Την οποία φαίνεται ότι ...δεν έχει διαβάσει ο κ. Δραγασάκης.

Έχοντας γεννηθεί στην καρδιά του Πειραιά, την Τρούμπα, παραμένω εσαεί παιδί του λιμανιού. Και υπό αυτή την ιδιότητα κάθε άλλο παρά με ικανοποιεί η προοπτική να γίνει το λιμάνι του Πειραιά περίπου κινεζικό έδαφος. Ένα αντίστροφο Χονγκ-Κονγκ της Κινάς επί ελληνικού εδάφους, ή αν θέλετε επί ευρωπαϊκού, αφού αυτό κυρίως τους ενδιαφέρει. Με θλίβει πράγματι αυτή η εξέλιξη.   

Αλλά το μέλλον του λιμανιού δεν το «ξεπουλάμε» τώρα. Το τινάζαμε στον αέρα επί δεκαετίες. Όταν, μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, οι κυβερνήσεις το φόρτωναν με ανελέητους διορισμούς προς αποκατάσταση ανειδίκευτων «εθνικοφρόνων», κυρίως από τα μητρικά μου χώματα, τη Μάνη και τα «Μανιάτικα» του Πειραιά. Όταν μετά την «Αλλαγή» του 1981, η νέα εξουσία φρόντισε, πάλι με αθρόους διορισμούς, να αποκαταστήσει την πολιτική ισορροπία στο προσωπικό. Όταν ΠΑΣΟΚ και Παραδοσιακή Αριστερά πλειοδοτούσαν στην παροχή σκανδαλωδών προνομιών σε ομάδες «εργαζομένων» που είχαν στην πραγματικότητα εξελιχθεί σε εργολάβους, ακόμη και σε μαφιόζικων ηθών «νταβατζήδες» του λιμανιού.

Τώρα πια «είναι αργά για δάκρυα Στέλλα». ΄Η, άλλως πως, «Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr