Ρούφηξα προχθές το νέο απολαυστικό βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη με τον τίτλο που διαβάζετε πιο πάνω. Και τον θυμήθηκα σήμερα, καθώς ανακοινώθηκε ότι θα έλθουν και πάλι στην Αθήνα τα κλιμάκια που δεν είναι πια της «τρόικας», αλλά των «τριών θεσμών». Μόνο που, παρά το ότι ετοιμαζόμαστε για την φυσική Άνοιξη, ετούτα τα πτηνά δεν μοιάζουν και τόσο πολύ με χελιδόνια. Σε άλλο είδος παραπέμπουν οι γαμψές τους μύτες και τα σουβλερά τους νύχια. Αλλά ας είναι.

Κατανοώ πόσο ενοχλούνται οι ενθουσιώδεις φίλοι της κυβέρνησης από την κριτική μου για την απώλεια χρόνου στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, από έλλειψη συγκροτημένου σχεδίου. Αλλά δεν επιλέγω την τακτική να γράφω για να γίνομαι αρεστός. Προσπαθώ, όσο μπορώ, να γίνομαι μονάχα χρήσιμος. Να φωτίζω, όσο μπορώ, με τα φτωχά μου φώτα, ώστε να διακρίνονται πιο καθαρά εκείνα που πράγματι μας περιμένουν. Πέρα από όσα μας υπόσχονται οι εκάστοτε εξουσίες.

Κάποιος αναγνώστης, από το Άργος, μου έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα με το φοβερό επιχείρημα ότι «οι δηλώσεις Σαμαρά αποδεικνύουν ότι είσαι σε άμεση επικοινωνία με την Συγγρού». Επικαλείται το γεγονός ότι ο αρχηγός της Ν.Δ., που σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχε ήδη παραιτηθεί, «αντέγραψε» το περιεχόμενο της στήλης, στην αρχή της εβδομάδας, με τίτλο «Βρέχει χρήματα, Εμείς... ομπρέλα». Αυτή είναι η μια λογική. Η άλλη είναι ότι η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρειάζεται τρεις μέρες περισσότερες από έναν απλό δημοσιογράφο, για να διαπιστώσει μια πραγματικότητα και να την διατυπώσει σε πολιτικό λόγο.

Πέρα από αυτά, το θετικό είναι ότι τα χελιδόνια, που δεν είναι ακριβώς χελιδόνια, ξανάρχονται. Και το εκτιμώ ως θετικό όχι γιατί έχω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια στους χρυσοπληρωμένους χαρτογιακάδες που θα εκπροσωπούν τους τρεις «θεσμούς» στις διαπραγματεύσεις. Αλλά διότι είναι πράγματι ανάγκη να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις. Ανάγκη και κόψιμο. Την οποία ασφαλώς και αποδέχεται και η κυβέρνηση. Διό και επέλεξε να αποδεχθεί αυτό που επισήμως προσδιορίζεται αγγλιστί ως έλεγχος «επί εδάφους».

Τα υπόλοιπα, τα λυρικοπατριωτικά ρητορικά τεχνάσματα, δεν με αφορούν. Τα αφήνω για τους εκπροσώπους της εξουσίας. Και για όσους θέλουν να τα καταναλώνουν αμάσητα. Εμένα με νοιάζει να ...κλείσουν οι ομπρέλες. Μπας και ποτισθεί και η αυλή μας από το ενάμισι τρισεκατομμύριο του Ντράγκι.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr