Πριν λίγες μέρες, στα 91 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Αργύρης Γαλάνης, γνωστός έμπορος της κεντρικής αγοράς, που επί σειρά ετών διατηρούσε ανθοπωλείο, επί της Ερμού. Ο πατέρας του Σταύρος, είχε αρχικά την επιχείρηση που αργότερα τη μεταβίβασε στους γιους του Νότη και Αργύρη, που σήμερα συνεχίζει τη δραστηριότητα αυτή ο γιος του αποθανόντος, Σταύρος.

Μια ζωή λοιπόν, μέσα στα λουλούδια, έτσι ήξεραν οι Μυτιληνιοί τον Αργύρη Γαλάνη, ως ανθοπώλη που κάθε Μεγάλη Πέμπτη στην εκκλησία του Αϊ Γιώργη, στη γειτονιά όπου κατοικούσε, στόλιζε δωρεάν τον πιο περίτεχνο και όμορφο επιτάφιο της πόλης μας, με κόκκινα κι άσπρα γαρύφαλλα.

Θα μπορούσε να πει κανείς, έφυγε ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Όμως, η ιστορία του καθενός μας πρέπει να μαθαίνεται και να γράφεται, έστω και μετά θάνατον.

Άριστος οικογενειάρχης, ταπεινός, αξιοπρεπής, έντιμος, πατριώτης, αντιστασιακός.

Ας σταθούμε λίγο στην τελευταία λέξη. Στα μαύρα χρόνια της κατοχής οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και συμμετέχει ενεργά στην πάλη του λαού ενάντια στους φασίστες, είτε Γερμανούς, είτε δοσίλογους ντόπιους.

Μετά την απελευθέρωση, το 1947 συνελήφθη μετά από προδοσία του καταδότη (το όνομα στη διάθεση της εφημερίδας σας) και φυλακίζεται στις φυλακές της Λαγκάδας ως υπόδικος για εγκλήματα, τάχα! Το 1949 περνά από στρατοδικείο εδώ στη Μυτιλήνη και καταδικάζεται σε 170 χρόνια φυλάκιση και δις εις θάνατο. Μεταφέρεται στο Μακρονήσι, όπου μετά από 5 χρόνια εξορίας απελευθερώνεται. Δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει για όλα αυτά, κράτησε τις μνήμες των συντρόφων του μέσα του ζωντανές, της Έλλης Σβώρου, του Φρύξου Πρωτογυρέλλη, του Βασάλου, του Γανίτη και τόσων άλλων.

Το ελληνικό κράτος για τον πατριωτισμό και τη δράση, τον τίμησε ως στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης.

Όμως, ας ξεδιπλώσουμε και την άλλη πλευρά του Αργύρη Γαλάνη, την καλλιτεχνική. Στις φυλακές και στο Μακρονήσι κοντά στους Θεοδωράκη, Κατράκη, άρχισε να σκιτσάρει σε ό,τι χαρτί έβρισκε, ζωγράφιζε πάνω στις πέτρες, σκάλιζε ό,τι ξύλο έβρισκε μπροστά του κι έτσι σήμερα στα χέρια της οικογένειας του εκλιπόντος, υπάρχει όλη η ιστορία της μαύρης σελίδας της πατρίδας μας σε καλλιτεχνική απεικόνιση.

Αργότερα και μέχρι το τέλος της ζωής δημιουργεί, ζωγραφίζει με λάδια, ακουαρέλες, σκίτσα, κατασκευές σε ξύλο και πέτρα κλπ.

Ας τον θυμόμαστε ως σκιτσογράφο.

Ατελείωτες γκραβούρες με μολύβι στο χαρτί, από ένα χέρι θεϊκό, ένα ταλέντο μοναδικό, η ίδια η «Λεσβιακή Άνοιξη» να ξεδιπλώνεται και να αφήνει μια ανεκτίμητα καλλιτεχνική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

Εκεί που πήγε τώρα ο Αργύρης Γαλάνης, μέσα από τη σιωπή του ουρανού, θα μπορεί να μιλά με τους ομότεχνούς του, όπως τον Πρωτοπάτση, Κακαδέλλη, Βουγιούκα κ.α.

Η ταπεινή μου εκτίμηση για το έργο του Γαλάνη, μπορεί όταν το επιτρέψει η οικογένειά του, να αξιολογηθεί κι από πιο ειδικούς. Εκείνος με κανένα τρόπο δεν ήθελε εν ζωή να εκτεθεί...

Τώρα είναι νομίζω καθήκον της συζύγου του Καίτης και των καταξιωμένων παιδιών του Μαρίας και Σταύρου, να ζωντανέψουν τη φυγή του, με το να παρουσιάσουν στο ευρύτερο κοινό τις δημιουργίες του Αργύρη Γαλάνη.

Εδώ και η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει το λόγο, αλλά και την πράξη, στην αναγνώριση ενός τόσο μεγάλου πατριώτη και καλλιτέχνη.

Μ. Βενέτας