Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Με απειλές και εκβιασμούς δεν ποδηγετούνται οι λαοί. Έχουν αυτή την κρυμμένη δύναμη που τους καθιστά συνεχή απειλή στο σύστημα κυριαρχίας. Το μόνο που δεν κάνουν συχνά οι λαοί, είναι να χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς τη δύναμη, για να βάλουν στη γωνιά τα όποια διλήμματα. Επειδή, λοιπόν, δεν το κάνουν, εκλέγουν αυτούς που τους αρμόζουν, πέφτοντας για μια ακόμη φορά στην παγίδα των κομματικών εξαγγελιών για μια δήθεν καλύτερη ζωή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως οι λαοί δεν μπορούν να επικαλεστούν ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα αυτή, που τους καθιστά πιο ισχυρούς απέναντι στο όλο σύστημα εξουσίας. Δεν είναι τα δημοψηφίσματα που αποκαλύπτουν τη δύναμη, εξάλλου αυτό δεν είναι παρά τρικ για τον διαπραγματευτικό εξοπλισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι η δίψα για έναν άλλο κόσμο, μια άλλη ζωή, μακριά από τον σημερινό ουσιαστικά ανέφικτο λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων και αδικιών, κόσμο. Το συναίσθημα του κόσμου επίσης, δεν εγκλωβίζεται, καθώς έχει ακόμη διεξόδους για να αποδράσει. Απλά αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι αυτές οι αποδράσεις να θεωρούνται από το σύστημα κυριαρχίας, ουτοπικές ονειρώξεις.

Μα ποιος λέει για ποιον και τί; Ποιος είναι ο ουτοπιστής, αν όχι ο εκάστοτε διαχειριστής της εξουσίας στην Ελλάδα που πιστεύει πως η νέα εποχή θα έλθει χωρίς μνημόνια και υπογράφει τα χειρότερα;

Και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως, για ποια ρεαλιστική ισορροπία στην ευρωζώνη μιλούν, όταν έχει χαθεί κάθε έννοια αξιοπιστίας στην ΕΕ; Όταν η τεράστια φτώχεια καλύπτεται από την επίπλαστη ευημερία των λίγων; Νομίζουν πως με τις απειλές θα καθυποτάξουν το ελεύθερο φρόνημα των λαών. Απατώνται οικτρά. Ουτοπία είναι αυτή η κοινωνία που ευαγγελίζονται, που προκαλεί ανισότητα και οικονομικά αδιέξοδα. Φανταστικός είναι ο σημερινός κόσμος που βυθίζεται αναφανδόν στην αλλοτρίωση. Ο μόνος εφικτός κόσμος είναι αυτός που το σύστημα εξουσίας απαγόρευσε στον πολίτη να ονειρευτεί και πολύ περισσότερο να κάνει πράξη. Την πράξη της ρεαλιστικής αυτονόμησής του ενάντια στη χαοτική και επιτηδευμένη συνάμα απομόνωσή του, που βολεύει την εκάστοτε εξουσία. Το μόνο εφαρμόσιμο δημοκρατικό εφαλτήριο είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών στις γειτονιές και τους Δήμους, οι αποφάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική ζωή, με όπλο τη γνώση και τη μόρφωση, αλλά πάνω απ' όλα τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον συμπολίτη.

Το κέρδος από αυτή τη θεώρηση είναι πολλαπλό, καθώς δεν κερδίζεται μόνο η ελευθερία, αλλά και η ανεξάρτητη πολιτική στάση απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι οικονομικές ελίτ, που προτείνουν τώρα νέους εκβιασμούς για να κλείσουν στόματα. Ουτοπία, λοιπόν, είναι η σημερινή πραγματικότητα λόγω του ανεφάρμοστου και του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου. Και δεν μιλώ μόνο για την αντιδημοκρατική Ευρώπη, αλλά και τις δήθεν φιλελεύθερες  ΗΠΑ με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, ή τα δικτατορικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Κίνας και αλλού. Ανέφικτος είναι αυτός ακριβώς ο κόσμος που πουλά ψέματα, εκδούλευση και διαφθορά. Ο δίκαιος κόσμος δεν θα προέλθει από καμία άλλη υπόσχεση για διαγραφή χρεών και δάνεια από ΕΚΤ ή ΔΝΤ. Το έχουν συνειδητοποιήσει οι λαοί. Το έχουν εμπεδώσει και τα δίκτυα παγκόσμιας εξουσίας. Η διαφορά είναι ότι αυτά προετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο μασκάρεμα. Ενώ οι πολίτες δεν χρησιμοποιούν τη δύναμή τους. Μικρή, αλλά ουσιαστική διαφορά.