Μια ευγενική πρόσκληση με έφερε την ημέρα των Χριστουγέννων στη Σκάλα Λουτρών, σε ένα συγγενικό σπίτι. Μια και κατάγομαι από τα Λουτρά, όπου έζησα τα παιδικά και εφηβικά χρόνια μου, σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα στη Σκάλα, για να δω τα μέρη, στα οποία έκανα τις πρώτες μου βουτιές και ειδικά τη σκάλα του Αγίου Γεωργίου, στην οποία, απ' ό,τι θυμάμαι, έριχναν, ρίχνουν και θα ρίχνουν, κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων, τον σταυρό στη θάλασσα. Πρώτα, όμως, θέλησα, να πάω στον συνοικισμό και από εκεί να κατηφορίσω.

Για άλλη μια φορά θαύμασα το Μουσείο Προσφυγικής Μνήμης, που είναι αξιοπρόσεκτο, όχι μόνο για τα εκθέματά του, που συγκεντρώθηκαν με μεγάλο μόχθο, αλλά και για τις υπέροχες τοιχογραφίες του, έργο του δασκάλου Βαλαχή. Έφτασα στην παλιά σκάλα Ρουσέλλη, που, τώρα, είναι αγνώριστη, αφού, εκεί, έγινε ένα πολύ ωραίο πάρκο με πέργκολες και παγκάκια, όπου, οποιοσδήποτε, μπορεί, το καλοκαίρι, να καθίσει και να απολαύσει τη γαλήνη της θάλασσας, που απλώνεται μπροστά του. Πήγα και στον περιφραγμένο με ευκαλύπτους και κυπαρίσσια χώρο των αθλοπαιδιών, όπου, στη μία γωνία του βρίσκεται το οίκημα της πλούσιας σε βιβλία δανειστικής βιβλιοθήκης και στην άλλη γωνία, το κομψό θεατράκι με κερκίδες για τις καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τράβηξα προς τη θάλασσα και περπάτησα πάνω στον καινούριο, τσιμεντένιο λιμενοβραχίονα, που προστατεύει το νέο λιμάνι, μέσα στο οποίο, βρίσκουν απάγκιο δεκάδες μικρές και μεγάλες βάρκες, που ανήκουν τόσο σε επαγγελματίες, όσο και σε ερασιτέχνες ψαράδες. Εκεί μάλιστα, συνάντησα και αρκετούς, παλαιούς φίλους μου και τα είπαμε λιγάκι.

Το επόμενο βήμα ήταν η σκάλα του Αγίου Γεωργίου, για την οποία έκανα λόγο παραπάνω. Καθώς πλησίαζα, οι παιδικές μου αναμνήσεις ξύπνησαν και είδα τον εαυτό μου και τους τότε φίλους μου, με τα κρεμανταλάδικα παντελόνια, να πηγαίνουμε εκεί, για να κάνουμε τις βουτιές μας, αφού, η θάλασσα, ήταν αρκετά βαθειά και δεν υπήρχε κίνδυνος, να χτυπήσουμε στον πυθμένα. Τότε, η κατάσταση ήταν τραγική. Υπήρχε φτώχεια και τα παιδιά, ήταν κατσιασμένα και λιπόσαρκα. Αλλά και το περιβάλλον δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ενώ, τώρα, είχαν γίνει έργα, πολλά έργα και η Σκάλα, πήρε εντελώς άλλη μορφή, ενώ, τα παιδιά είναι καθαρά και περιποιημένα. Και πλην των άλλων, ασχολούνται και με την εκμάθηση μουσικής, στη σχολή που έχει δημιουργήσει ο τοπικός σύλλογος.

Πήγα και στη σκάλα του Αγ. Γεωργίου. Εκεί απογοητεύτηκα. Ο θαυμασμός μου, για τα όσα είχα δει πριν, πήγε περίπατο. Η σκάλα ήταν βρώμικη και απλησίαστη. Και τούτο, γιατί, στη δεξιά πλευρά της, ήταν κολλημένο ένα παλιό, ξύλινο σκάφος, μια σαραβαλιασμένη μηχανότρατα, της οποίας, η πλώρη, καθόταν στα αβαθή, ενώ, η πρύμνη της, ήταν κρεμασμένη μέσα στη θάλασσα.

Τα σανίδια και τα ξύλα της εξείχαν σε διάφορες μεριές, θυμίζοντας κόκαλα σκελετού, από ένα κουφάρι που έχει σαπίσει πεταμένο σε μια άκρη. Δεν μπόρεσα να πλησιάσω, για να δω, αν υπάρχουν νερά στα αμπάρια της, αλλά, είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχουν και σύντονα, το κουφάρι στο σύνολό του, θα γίνει έρμαιο των κυμάτων ή κάποιου άλλου καιρικού φαινομένου.

Όμως, δεν ήταν μόνο αυτό. Δίπλα στη μηχανότρατα και πάνω στη σκάλα, υπήρχε μια μεγάλη πόστα διχτυών, που κάλυπτε ένα μεγάλο χώρο. Και το χειρότερο. Στο μπροστινό μέρος της σκάλας βρίσκονταν πεταμένες δυο τεράστιες σιδερένιες πόρτες, αν τις χαρακτηρίζω σωστά, από αυτές που βλέπουμε πάνω στα ψαράδικα καΐκια και χρησιμεύουν για να ποντίζονται στον βυθό και να κρατούν εκεί τα δίχτυα, όταν τα τραβά η μηχανότρατα. Οι δυο πόρτες ήταν λυγισμένες και γεμάτες σκουριές. Μάλιστα, τα νερά της βροχής ή και της ίδιας της θάλασσας, είχαν παρασύρει μέρος από τις σκουριές και τις είχαν προς διάφορα σημεία, βάφοντας έτσι μέρη της σκάλας στο χρώμα  της σκουριάς, σε τρόπο ώστε, να μην τολμά κάποιος, να πατήσει πάνω σ' αυτές.

Αμέσως ρώτησα τους παρακείμενους ψαράδες, πώς ανέχονται αυτή την απαράδεκτη και συνάμα, επικίνδυνη κατάσταση. Μου είπαν ότι, τόσο οι ίδιοι, από τη σκάλα, όσο και ο Πρόεδρος των Λουτρών έκαναν διαβήματα προς τις Λιμενικές Αρχές, αλλά, το μόνο που εισέπραξαν, ήταν η παντελής αδιαφορία. Μάλιστα, μου τόνισαν ότι, οι αρμόδιες αρχές, κράτησαν εμφανώς εχθρική στάση. Σε ερώτησή μου δε, πού το αποδίδουν αυτό, έλαβα την απάντηση ότι, το σαραβαλιασμένο σκάφος ανήκει σε κάποιον που έχει μέσον και έτσι, οι αρχές, κάνουν την πάπια.

Ένοιωσα την απογοήτευσή μου να μεγαλώνει και σκέφτηκα: Πώς είναι δυνατόν, οι αρχές, να δείχνουν τέτοια αβελτηρία, αδιαφορία και ωχαδερφισμό; Δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν μπροστά τους; Και αν, σε λίγες μέρες, όταν θα κατεβούν όλοι οι χωριανοί των Λουτρών και με τους κατοίκους της Σκάλας, στριμωχτούν πάνω στην προβλήτα, για να δουν τον αγιασμό των υδάτων, υπάρξει κάποιο ατύχημα, πώς θα δικαιολογήσουν την εκεί ύπαρξη αυτών των επικίνδυνων αντικειμένων; Εκτός του ότι θα βρουν τον μπελά τους για παράβαση καθήκοντος, δεν θα τους ελεεινολογήσουν οι πάντες; Είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος, ο ιδιοκτήτης του σαράβαλου, να βάζει σε κίνδυνο και να καταστρέφει την προσπάθεια τόσων ανθρώπων, που καταβάλουν τον όβολό τους προς τον τοπικό σύλλογο, προκειμένου να βελτιώσουν τον τόπο, στον οποίο ζουν και τον βλέπουν να αξιοποιείται, αλλά, παράλληλα, βλέπουν την αδικία προς αυτούς και την καταστροφή των προσπαθειών τους για βελτίωση της ζωής τους;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, άλλοι φτιάχνουν και μοχθούν, άλλοι καταστρέφουν την προσπάθεια και άλλοι αδιαφορούν, ως μη όφειλαν, τη στιγμή που, το Σύνταγμα, στο άρθρο 24, προβλέπει την προστασία του αιγιαλού και των ακτών, με ποινή τη βαριά τιμωρία των υπευθύνων; Εγώ πάντως, αισθάνθηκα ντροπή, αηδία και αγανάκτηση, την οποία βγάζω στο σημείωμα αυτό. Ελπίζω να αισθανθούν και άλλοι το ίδιο.

Γ. Ψωμαδέλλης