Αποφεύγω τα μνημόσυνα από τούτη τη στήλη. Δεν το έκανα  για τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη, ούτε για τον Σεραφείμ Φυντανίδη, παρά το ότι ήταν πολλά εκείνα που με συνέδεσαν μαζί τους. Αν σήμερα κάνω μια εξαίρεση, δεν είναι τόσο για να πω δημόσια το «καλό ταξίδι» στον Κώστα Γερονικολό, που μετά από δίχρονη πάλη «έφυγε» χθες. Είναι γιατί η περίπτωση του συνιστά μια από τις κραυγαλέες περιπτώσεις που μου θυμίζει πόσο, μα πόσο, άφιλοι είναι συνήθως οι πολιτικοί.

Με τον Κώστα συνδεθήκαμε από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, όταν ήμουν αρχισυντάκτης στην «Αθηναϊκή» και εκείνος, φρεσκοβγαλμένος από τη φυλακή, κάλυπτε το «ελεύθερο πολιτικό» και κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, ώσπου, ταχέως, τον ζήτησαν από το «Βήμα». Το θεώρησαν ως εξαιρετική μεταγραφή. Όχι μόνον επειδή ο Γερονικολός ήταν παθιασμένος εργασιομανής. Αλλά και για έναν άλλο «πονηρό» λόγο. Διότι ήταν τυφλά αφοσιωμένος στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και θα λειτουργούσε, όπως και λειτούργησε, ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο συγκρότημα Λαμπράκη και τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν τόσο φανατικά αφοσιωμένος ώστε κάθε θέλημα του Ανδρέα αντιμετωπιζόταν ως «θεϊκή εντολή». Τόσο ώστε συχνά από άλλους συναδέλφους να αντιμετωπίζεται σκωπτικά με τη φράση «το εξώγαμο του Ανδρέα». Αυτή η αφοσίωση του ήταν που τον κατέστρεψε επαγγελματικά. Διότι, με το μόνιμο πάθος που είχε ο Ανδρέας να έχει τον απολυτό έλεγχο σε «δικές» του εφημερίδες, τον χρησιμοποίησε, όπως και τον άλλοτε κραταιό έκδοτη του «Ταχυδρόμου» Βόλου, τον μακαρίτη Γιώργο Πόπωτα, όταν, πρωθυπουργός πια, αποφάσισε να αποκτήσει μια πρωινή και μια απογευματινή εφημερίδα. Και βεβαίως οι εφημερίδες που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «η φωνή του Κυρίου»,  δυο έντυπα θυμιατά, απέτυχαν παταγωδώς.

Όταν ο ίδιος τόλμησε να εκδώσει, συνεταιρικώς με άλλους συναδέλφους, την «Ρωμιοσύνη», μια εφημερίδα που υποστήριζε μεν το ΠΑΣΟΚ, αλλά ασκούσε κριτική σε πρόσωπα και σε πολιτικές επιλογές αλλά ποτέ στον ίδιο τον Ανδρέα- γνώρισε έναν καταιγισμό επιθέσεων από κορυφαία στελέχη του «κινήματος». Ώσπου αναγκάσθηκε να αναστείλει την έκδοση. Και φυσικά ο πρόεδρος, που είχε γίνει και κουμπάρος του, βαφτίζοντας τον πρώτο γιο του, δεν είχε ...χρόνο ν' αντιδράσει, να συμπαρασταθεί στο έως τότε «αριστερό του χέρι». Έτσι είναι, κατά κανόνα, οι πολιτικοί. Εγώ, άλλωστε, το γνώρισα στο πετσί μου. Όπως, πιθανότατα, και οι εκδότες περιφερειακών εφημερίδων.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr