Tου Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Μέρος της εισαγόμενης ή εξαγόμενης κρίσης είναι όλοι αυτοί που λένε πως από αύριο τα πράγματα θα μπουν σε μια σειρά και πως αυτό που έπρεπε να γίνει έγινε, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Όλοι αυτοί που τώρα μετά την επικείμενη αποτυχία εκλογής προέδρου Δημοκρατίας θα σπεύσουν να υποβάλλουν την υποψηφιότητά τους στις εκλογές του Φλεβάρη, λες και οι πολίτες δεν έχουν μνήμη αλλά πάνω απ' όλα συνείδηση. Τις εποχές της συγκαλυμμένης υποκρισίας που μετρά τη δύναμή της από τις ψήφους και τις εκάστοτε πολιτικές επιλογές της κάλπης, τις ημέρες μιας ακόμη ανάλγητης υποσχεσιολογίας για ένα κράτος προστάτη των κοινωνικών τάξεων, τα κόμματα θα μπουν για μια ακόμη φορά στη σειρά για να εξαγγείλουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα προγράμματά τους. Σε αυτούς που γυρνούν την πλάτη, θα επιχειρηματολογήσουν πως δεν είναι όλοι ίδιοι και πως σε καμία περίπτωση ο πολίτης δεν θα πρέπει να τα βάζει όλα στο ίδιο τσουβάλι. Σε αυτούς που έχουν πληγεί, θα σπεύσουν να τους διαβεβαιώσουν πως μέχρι εδώ ήταν, πως είτε θα καταργήσουν τα μνημόνια, είτε θα τα διατηρήσουν με άλλο τρόπο. Απολογητικοί, καθώς είναι μετά τις κοκορομαχίες του ούτως ή άλλως υποβαθμισμένου κοινοβουλίου, θα επικαλεστούν εκ νέου «οικονομικά θαύματα» άλλων εποχών, όταν οι άνθρωποι είδαν ελπίδα στις στάχτες των παγκοσμίων πολέμων. Και είναι αλήθεια: Στα ερείπια των πόλεων, στις βομβαρδισμένες περιοχές με τα εκατομμύρια θύματα των μιλιταριστικών παραληρημάτων, κάποιοι επιζώντες εμπιστεύτηκαν την τύχη τους στα ίδια αφεντικά που σχεδίασαν τους πολέμους και τη μαζική εξόντωση. Και έγινε ακολούθως η Κοινωνία των Εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και το σιδηρούν παραπέτασμα, έτσι απλά για να θυμίζει στον κόσμο ότι πραγματικά οι πολίτες διαφέρουν μεταξύ τους. Μετά την κατάρρευση της γραφειοκρατίας του δικτατορικού - κρατικοκαπιταλιστικού τύπου - ανατολικού μπλοκ, ήρθε η περεστρόικα και ο θρίαμβος του δυτικού μοντέλου, που δεν άργησε, όμως και αυτό με τα χρόνια να καταρρεύσει.

Για να φτάσουμε στο σήμερα μετά από πολλές δεκαετίες, να υφίσταται ένας αρχέγονος ημι-διαλυμένος ιδιωτικός καπιταλισμός, που δεν γνωρίζει από φτώχεια και στέρηση γιατί πολύ απλά αυτός τις δημιουργεί, ένα σύστημα που συντηρήθηκε από τις εκάστοτε αλχημείες της πάλαι ποτέ «κραταιάς» σύρραξης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, στη βάση της κοροϊδίας περί παγκόσμιας ισορροπίας λόγω των πυρηνικών. Το παραμύθι αυτό που χώνεψαν για δεκαετίες τα εκατομμύρια των πολιτών, έρχεται τώρα να επαναληφθεί με την ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας με δικτάτορες τύπου Πούτιν ή χαρακτηριστικούς πλανητάρχες τύπου Ομπάμα, σύμφωνα με το αμερικάνικο έθιμο της εξαγωγής των εσωτερικών αμερικανικών προβλημάτων. Από κοντά και η καταϊδρωμένη ΕΕ που δεν σταματά να κηρύττει σε όλους τους τόνους ότι οι ευρωπαίοι μπορούν να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, με επιχειρήματα περί δοκιμής εξεύρεσης λύσεων στον ευρωπαϊκό Νότο μέσω τρόικας και  περικοπών.

Αυτή είναι η εικόνα, φίλες και φίλοι. Οι εγχώριοι που θα σας ζητήσουν, λοιπόν, εναγωνίως εκ νέου την ψήφο για την συνέχιση των ευρωπαϊκών πολιτικών ή την έξοδο από αυτές χωρίς το παραμικρό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Με λίγα λόγια, μεγάλη εξακολουθεί να είναι η αμνησία από τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν δεν το είχαν σε τίποτα Ανατολή και Δύση να πατήσουν το κόκκινο κουμπί καταστρέφοντας τα πάντα. Και αν κάποιοι αναμιμνήσκονται ως άλλοθι την περίφημη «ισορροπία του τρόμου», καλό θα είναι να θυμούνται πως κάποτε η Σοβιετική Αυτοκρατορία ήταν μια μεγάλη Βόρεια Κορέα που όλοι σήμερα καταδικάζουν ή μια Κίνα, όπου οι αντιφρονούντες κλείνονται στις φυλακές με συνοπτικές διαδικασίες και η εξαθλιωμένη εργασία αποφέρει τεράστια κέρδη στους κινέζους νεο-καπιταλιστές με άρωμα σταλινισμού. Για τους δε θαυμαστές της Δύσης, αρκεί να θυμηθούμε τις ναπάλμ του Βιετνάμ και την τραγωδία στο Ιράκ για να καταλάβουμε περί ποιας ειρήνης ομιλούν. Η Ευρώπη, όμως, θα πουν οι οραματιστές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά και οι πιστοί εγχώριοι δανειολήπτες και υπέρμαχοι των μνημονίων, απέχει παρασάγγας απ' όλα αυτά. Σωστά. Ο ευρωπαϊκός Νότος και η τεράστια φτώχεια δεν αξίζουν της ελάχιστης αναφοράς από τα χείλη του κάθε Ολάντ ή Μέρκελ. Οι Ευρωπαίοι καλοθελητές έχουν τη λύση: Περικοπές και φορολόγηση των πάντων εις το διηνεκές.

Με λίγα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, όλοι αυτοί που δεν είναι μόνο μέρος του προβλήματος, όπως είπα στην αρχή, αλλά το ίδιο το πρόβλημα, θα έρθουν να σας ζητήσουν για μια ακόμη φορά την ψήφο. Αν κάποιος τους γυρίσει την πλάτη, θα τον κατηγορήσουν για ωμή ισοπέδωση. Αν κάποιος τους φωνάξει, θα τον επιπλήξουν για λαϊκισμό. Στο τέλος, αυτό που θα γίνει θα είναι να πετύχουν για άλλη μια φορά την προσέλευση αρκετών ψηφοφόρων, γιατί υποτίθεται πως πρέπει να γίνουν και πάλι εθνικές εκλογές για την εξομάλυνση της όποιας αστάθειας. Εν ολίγοις, το πρόβλημα παραμένει και η λύση του εναπόκειται στις επιλογές των πολιτών. Κατά τα άλλα, είναι γνωστή η τακτική των κομμάτων μετά τα πρώτα αποτελέσματα και τις δημοσκοπήσεις. Όσο γνωστή εξάλλου, είναι και η αμνησία αρκετών, όταν επιλέγουν το κόμμα της αρεσκείας τους.